Güney Kore Parlamentosu, haftalık çalışma süresinin üst sınırını 68'den 52'ye indirecek yasayı onaylayarak çalışanlara uzun yıllardır hak ettiği molayı verdi. Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü'ne (OECD) göre, Güney Kore, gelişmiş ülkeler arasındaki en uzun çalışma saatlerine sahip.
Temmuz ayında uygulamaya geçecek bu yeni yasa, ilk etapta sadece büyük şirketlere uygulanacak. İş dünyası ise durumdan pek memnun değil.
Öte yandan Güney Kore hükümeti, yeni yasanın yaşam standartlarını yükselteceği, yeni iş imkanları yaratacağı ve çalışan verimliliğini artıracağını söylüyor.
Son 10 yılda önemli bir düşüş yaşayan doğum oranlarının da yükseleceği umut ediliyor.
OECD'nin 2017'de yayımladığı İstihdam Görünümü Raporu'na göre, 38 OECD ülkesi arasında en uzun çalışanlar listesinde ilk beşi sırayı; Meksika, Kosta Rika, Güney Kore, Yunanistan ve Rusya alıyor.
Türkiye ise bu listede 14. sırada. İş Kanunu'na göre haftalık çalışma süresinin yasal sınırı 45 saat.
Uluslararası Çalışma Örgütü'nün (ILO) yaptığı araştırmaya göre düşük ve orta gelirli ülkelerin çalışma saatlerinin uzunluğu diğerlerine göre daha fazla. Düşük maaşlı çalışma, serbest meslek çalışanlarının toplama oranı, iş güvenliği ve o ülkenin kültürel yapısı, ülkeler arasında farklılıkları yaratan başlıca faktörler.
Güney Kore, çalışma saatleri uzun olan tek "zengin" ülke değil.
Japonya'da istatistiklerle kanıtlanmış bir "aşırı çalışmaktan ölüm" sorunu var. Japonca'da bunun bir adı bile var: Karoşi.
Karoşi kelimesi, çalışma baskısı nedeniyle strese bağlı kalp krizi ve felç gibi hastalıklar yaşayıp hayatını kaybedenler ve de intihar edenler için kullanılıyor.
Yıllık ortalama 1713 çalışma süresiyle Japonya diğer OECD ülkelerine oranla durumu çok kötü değil. Ancak ülkede sayıların ötesinde bir toplumsal gerçeklik söz konusu.
Japon yasaları, haftalık çalışma saati ya da mesai saatine yönelik bir sınırlama getirmiyor.
Japon hükümetinin verilerine göre, 2015-2016 mali yılı için karoşi vakalarının sayısı 1456'ya ulaşmış.
Sivil toplum örgütleri, rakamların tümüyle kayda geçmediğini ve bu sayının çok daha fazla olduğunu öne sürüyor.
ILO'nun en güncel verilerine göre Asya, çalışma saatlerinin en uzun olduğu kıta.
Asya ülkelerinin yüzde 32'sinde haftalık çalışma saatlerine ilişkin bir üst sınır bulunmuyor. Bu yüzde 29'unda ise üst sınır haftalık 60 saat ya da daha uzun. Kıtada sadece ülkelerin yüzde 4'ü ILO ve diğer uluslararası kuruluşların çalışma saatini maksimum 48 ile sınırlayan standartlarına uyuyor.
Amerika ve Karayiplerin yüzde 34'ünde hiçbir haftalık saat sınırı yok. ABD de "sınır tanımayan" ülkelerden.
İş yasalarının esnek olduğu Orta Doğu'da 10 ülkeden 8'i haftalık çalışma saatinin 60'ın üzerine çıkmasına ses çıkarmıyor.
Avrupa ülkelerinin tamamında çalışma saatleri yasalarla sınırlanmışken, sadece Belçika ve Türkiye'de ortalama haftalık çalışma saati 48'i aşabiliyor.
Afrika'da her çalışandan üçünün haftada 48 saatten uzun çalıştığı ülkelerin sayısı diğer kıtalara göre çok daha fazla.
Örneğin Tanzanya'da 48 saatten uzun çalışanların oranı yüzde 60.
Bazı şehirlerse çalışma saatleri konusunda birbirleriyle yarışıyor.
Dünyanın en büyük finans şirketlerinden İsviçreli UBS'nin 71 şehri incelediği araştırmaya göre, haftalık 50.1 saatle Hong Kong listenin tepesinde. Onu haftalık 43.7 saatle Mumbai, 43.5 saatle Mexico City, 42.6 saatle Yeni Delhi ve 42.1 saatle Bangok izliyor.
Meksika'da haftalık çalışma saatlerinin yanında, dünyanın en zalim izin politikasıyla biliniyor. Yasal olarak ücretli yıllık izinlerin alt sınırı 10 günden daha az. Nijerya, Japonya ve Çin'deki durum da bundan farklı değil.
Bu ülkelere komşu olan Brezilya ise çalışanlarına en az 20-23 gün yıllık izin hakkı tanıyor.
Çok daha kötü senaryolar da yok değil.
Örneğin Hindistan'da çalışma saatlerinin üst limiti olmadığı gibi, yıllık izin hakkının yasal bir alt sınırı da yok.
