Turquoise rengin, adı üstünde bir Türk rengi olduğunu elâleme hatırlatmak, tanıtmak ve kabul ettirmek için memleketteki bütün yol halılarının turkuaz renge  dönüştürülmesi kararını mutlu bir haber olarak ilk kez, eski meclis başkanımız ve başbakan yardımcılarımızdan sabık siyasetçi Bülent Arınç beyefendi, günün birinde, gururla tv ekranlarından bize muştulamıştı da mutluluktan neredeyse havalara uçayazdıktı;

“Ne güzel işte, Türk'ü hatırlatan bir renk üstünde ilerleme kararı vermişler, bu güzel bişey” demişti.

Ondan sonra... yollar, halılar, sahneler, platformlar, merdivenler, tören alanları, işte ne varsa,  Allah ne verdiyse, ibreti alem için turkuaz renge tebdil edilmiş ve cümle saygıdeğer siyasetçimiz, başkanlarımız, bakan ve başbakanlarımız askerimiz, paşalarımız,  kumandanımız, emir subayı ve yaverlerimiz ve bilumum dost ve müttefik devlet ve hükümet başkanları, stratejik ortaklarımız ve tercümanları ile teşrifatçıları hepisi birden, süs havuzuna girmiş  su şakaları yapan haşarı çocuklar gibi mavi rengin parlayan ışıması içinde dolaşırken kaybolmuş, kimlikleri erimiş, belirsizleşen hayaletler misali siluet halinde gezinir olmuşlardı. Üstünde dolaşanı boşver, altına serilene bak dercesine!..

Binlerce yıldır denenmiş olan, halıysa üstünde dolaşan, perdeyse önünde konuşan tören insanlarını çevrelerindeki teferruattan arındırıp belirginleştiren ve arkalarına koyu bir fon çekerek  onları birinci plâna, öne çıkartan, onları görünür kılan ve  tüm dünyada emperyal renk olarak da bilinen, insanlık tarihini doldurmuş vişne kırmızısı renk de kim oluyormuş?..

Ancak çevredeki insanlara mesala çıkış yolunu işaret eden yolluklar varsa, orada parlak turkuaz renk doğru seçimdir, o ayrı.

Kendine ve de bulunduğu yere, işgal ettiği mevki-e lâyık olduğuna bir türlü kani olmayan, ait olduğu topluma, onun var ettiği ve değer kıldığı şeylere güvenmeyen, dolayısıyla da anlamayan bir zihniyetin bu ezici duygudan kurtulmak adına yapamayacağı şey yoktur.

Turquoise halılar bunlardan biri.
Metro köprüsünün ayaklarının ucuna, minare’ye benzesin diye, sivri külah geçirmek bir diğeri.

Bitmedi. Bitmez, çünkü bunların hiçbiri çare değildir. Tam tersine o ezici duyguyu köpürtüp sahibini teşhir eden, büsbütün rahatsızlaştıran şeyler. İşte;

Kabataş'a bir terminal binası tasarlamaya çalışan her kimse, hemen yanıbaşındaki Dolmabahçe Camii'nin gölgesi altında ezilirken çare diye bula bula, havada uçuşan martılara gözü takılınca onu taklide yönelecektir… Mi desem? Yoksa... Şıracının şahidi bozacı kabilinden Aşkaabat terminali mi desem, Eero Saarinen’den TWA Kenedy hava alanı filan mı desem?.. Her neyse…

Dahası da geliyor, gelecek de…
Bayrağımızdaki Ay Yıldız misali bir plân ile Milli Savunma Bakanlığı ve Genel Kurmay binaları yapma fikri müthiş! Bu fikir de Bakan Sayın Fikri Işık’tan sadır oldu!.. Yine şıracının şahidi bozacı, ABD’deki Pentagon’un beşgen mimarisi örnek mi gösteriliyordu? Mimari gerekliliklerden söz etmek anlamsız, koskoca bakan zihniyetinin yanında. O ki yerli ve milli araba diye bizlere ne alaca bulacalar sunabilmişti, bunu mu yapamıyacaktı?

Ülkenin binlerce mimarının kulakları aynı anda çınlasın, bakalım duyan olacak mı? Vesaire, vesaire...

O halde şimdi darbe, terör, itiraflar gibi dehşetengiz nedenler dururken, konu edilecek şey mi bunlar, diyenler haklı olabilir.

Ama haklı değiller!.. Bütün bu acıların ve tatsızlıkların kişileri de hepimiz gibi, turkuaz halı üstünde yürüyen yada  yerinde sayan, aynı yolun yolcularından birileri sayılmaz mı?… bi düşünün!..