HİLAL KAPLAN
(9 Mart 2012, Yeni Şafak)
"Evrenspor" yazısı ve ardından ödediği bedellerle, 28 Şubat süreci ve sonrasındaki duruşuyla Nazlı Ilıcak, geniş toplum kesimlerinin takdirini kazanmış bir yazardı. Ancak son dönemdeki söylemleri pek çok okuru gibi beni de kaygılandırıp hayal kırıklığına uğrattığından "Aydın Doğan haklı çıktı" yazısını kâleme alma ihtiyacı duydum. O yazıda kendisinin de yalanlayamadığı bazı meslekî ve fikrî tutarsızlıklarını göstermem üzerine -cevap veremeyeceğinden olsa gerek- "abla nasihatleri" vermeyi uygun görmüş sağolsun.
Nasihatlerinden faydalanmak isterdim fakat Ilıcak'ın benimsediği bakış açısı benimkiyle pek uyuşmuyor doğrusu. Yazısında, ne hikmetse kimsenin bugünlerde ağzından düşürmediği şeref, namus gibi kelimelerle bir yol tarifi yapıyor ama bu yolun nihai amacını "kalıcı olmak" olarak tanımlıyor.
Her yazar bir şekilde kalıcı olmayı arzu eder belki. Lâkin benim kalıcı olmaktan anladığım ömrü hayatımı bir gazete köşesine vakfedip, ne pahasına olursa olsun o köşeyi muhafaza etmek değil; çeşitli iktidar oyunları sebebiyle köşemi kaybetsem bile birileri tarafından hayırla yâd edilmektir.
Böyle olunca da konjonktüre göre hangisi uygunsa o çevrelerle yakınlaşıp bir "ilişki jonglörü" gibi davranmıyorum haliyle. Hem ODA TV'ye yakın çevrelerle hem de Gülen Hareketi'yle yan yana durmak için çabalamıyorum mesela. Ya da hakkımda "Şıllık" başlığıyla köşe yazmış birisinin (bkz: Tuncay Özkan) programına ertesi yıl konuk olacak kadar 'engin hoşgörü' sahibi olamıyorum. Veya bir yazar hakkında Başbakan'dan himmet beklemeyi onaylayan bir tavrı da içime sindirmiyorum. Hatta milletvekili olduğum dönemde sayısız soru önergesi verip şaibeli işlerini ortaya dökmeye çalıştığım, eşime iftira attığını, oğlumun gazetesini kapatmasına sebep olduğunu söylediğim bir iş adamının yıllar sonra onu öven ve 'temize çeken' bir çalışanı haline de gelmiyorum. Dedim ya Ilıcak'la "ilkeli olmak"tan anladıklarımız farklı galiba...
Makyavel bile kendisiyle tanışsa yazdıklarını bir kenara bırakıp öğrencisi olur, 'konjonktürel ahlâkı' anlattığı kitabının adını da "Prenses" koyardı bence. Anlayacağınız Ilıcak'ın nasihatlerinden istifade edemedim. Ama hiç olmazsa "konjonktürel değil ilkesel" davranmaktan bahseden Ilıcak'ı küçük bir zaman yolculuğuna çıkarabilirim.
"Aydın'dan Aydın Bey'e" çıkan yol...
Aşağıda 28 Şubat zulmünden muzdarip pek çok yazara kapılarını sonuna kadar açmış olan bu gazetede, 12.06.2001 tarihinde, Nazlı Ilıcak'ın kâleminden çıkan, "Aydın'ın tefi ve Yalan Yasası" başlığıyla yayınlanan köşe yazısını bulacaksınız:
"Kalemşoru muhatap almam doğru olmaz da, acaba Aydın Doğan'ın kendisi kabili hitap mı diye çok düşündüm.
İstanbul cemiyet hayatına ayak attığı ilk günden beri tanırım Doğan ailesini. Önceleri, Güngör Uras'ın sık kullandığı tâbirle "Saf ve bâkir bir Anadolu çocuğu idi" Aydın. Eşi Sema da, basma entarili, takunyalı, üzerine Gümüşhane'nin havası sinmiş, çekingen, az konuşan çok dinleyen bir kadıncağızdı. Ya ilkokul, ya da ortaokul mezunuydu. Bu yüzden haddini bilir, "Ali topu at, Ayşe sen tut"u aşan ve entelektüel birikim isteyen konulara girmezdi. Aydın da o günlerde egosunu bastırmayı başarmıştı; dönemin basın patronlarına, Kemal Ilıcak'a veyahut Erol Simavi'ye aşırı saygılıydı. Bakmayın bugünlerde "Kemal Ilıcak'a yardım ettim" diye gerinip dolaşmasına, o günlerde, büyüklerin çevresine pek sokulamazdı.
Evimize davet ettiğimizde, çok sevinmişti. Ama bana ilk söylediği cümleyi hiç unutamam: "İnsan, sizin evi görünce komünist olur!"
Bu sözler, onun karakter yapısını da sergiliyordu. "Allah, ağız tadıyla oturmayı nasip etsin" demek yerine, ilk aklına gelen, haseti çağrıştıran yukarıdaki kelimelerdi...
Aydın–Sema çifti, zaman içinde rafine oldular; giyim kuşamları, ikramları değişti. Mamafih zaman zaman "kırmızı smokinli adamın" durumuna düşmediler değil. Ama çevre, bu aykırılığı görmezden geldi. Ne de olsa, paranın hâkim olduğu bir dünyada yaşıyorduk.
***
Bir vali Numan varmış. Van valisi. Sadrazam'a yağ çekmek için yazdığı mektubun altına şu imzayı atmış: "Hakipayeniz, def-i hacetiniz, Valiyi Van; Numan"
Bizim Babıali'de de, cemiyette de, "Van valisi Numan" gibilerine rastlamak mümkün. Onların, sizi yükselttiği mertebede, "Küçük dağları ben yarattım" psikolojisine kapılmak da mümkün. Ama bizim gibiler, insanları doğru terazide tartar.
(...)
Kemal Ilıcak'a iftira
Aydın, rahmetli olmuş Kemal Ilıcak'a da dil uzatıyor: "Haram para" vs, diyebiliyor. Gitsin, Kemal Ilıcak'ı, onunla beraber çalışan mesai arkadaşlarından, Rauf Tamer'den, Güneri Civaoğlu'ndan, Yavuz Donat'tan, Necmi Tanyolaç'tan, Taha Akyol'dan, yüzlerce isimsiz Babıâli emekçisinden dinlesin.
Kemal Ilıcak, yıllarca beraberce çalıştığı arkadaşlarını Aydın gibi habersizce kapıya koymadı.
Gidip, mafya ile işbirliği tescilli bir Korkmaz Yiğit'e değerinin kat kat üzerinde (350 milyon dolar) gazetesini, içindeki yazarlarıyla birlikte –daha önce yalanlamasına rağmen- gizlice satma teşebbüsüne geçmedi.
Kemal Ilıcak, Abdi İpekçi gibi mesleğin duayeni bir basın mensubunun cinayetiyle ilgili olarak, ifade vermeğe de davet edilmedi.
Babasından sonra oğluna...
Kemal Ilıcak, rekabetten kurtulmak amacıyla, müteşebbis bir gencin gazetesinin dağıtımını durdurmadı. (...) [Mehmet Ali Ilıcak] hakkındaki iddialardan da beraat etti. Aydın'ın aksine gayretlerine, Milliyet, Hürriyet, Posta, Gözcü gibi yayınların manşetlerini ve köşe yazılarını Mehmet Ali'nin yargısız infazına ayırmalarına rağmen, yargı, beraat kararı verdi.
(...)
Hangi ülkede bir kişi, hem ulusal 2 televizyonun, hem gazetelerin, hem de bir bankanın sahibi. Aynı zamanda kamu ihalelerine giriyor.
Tek bir örnek dahi veremiyorsun.
Sana bir tef göndereceğim Aydın. Belki sadece tef çalarsın da şu millet biraz rahat eder."
"Aydın'dan, Aydın Bey'e" çıkan yol, Ilıcak için sancılı olacak. "Bizim gibiler, insanları doğru terazide tartar" diyen Ilıcak'ı çok özleyeceğim. Yolu açık olsun.
(Yazının tamamını merak edenler için: http://yenisafak.com.tr/Arsiv/2001/Haziran/12/nilicak.html )
