DİĞER
Onetti’yi sevmek, ondan zevk almak bugün özellikle yazarlardan oluşan daha dar bir izlerçevre içinde bir çeşit ayrıcalık haline gelmiştir, bir mecburiyet değilse eğer. “Yazarların yazarı" gibi bir konum. Şöhretlerden “blurb”ler, arka kapak yazıları bu konumu sergiler ve pekiştirir. Onetti’nin bazen çıldırtıcı, sık sık yorucu ve hemen her zaman hazine-benzeri kitaplarından söz edeceğim; ama kent de, kentsel yeraltı da, yabancılaşma ve beyhudelik duygusu da Güney Amerika’da romana ilk onunla girmiş değildir.
Mehmet Erte’yi de belli bir edebî türü (yetişme romanı) boşa çıkarmak için bu yetişme işini çok ciddiye alan bir teoriyle, psikanalitik düşünceyle flört ederken bulduk burada. Ama sonunda ne o teoriye ihtiyaç kaldı, ne de büyüme fikrine
Manves City’den bakarak izlemek fena olmayacak önümüzdeki yılları; ve tabii kitaba da oradan tekrar bakacağız...
Ahmet Hamdi Tanpınar Almanca bilmiyordu, Şipal'in Dava çevirisi 1964'te çıktı, Tanpınar'ın ölümünden birkaç yıl sonra...
Cansever'in “Şiiri Şiirle Ölçmek” başlıklı yazısı bir polemik metnidir, 50'li yılların sonundan itibaren ona ve başka “İkinci Yeni” şairlerine yöneltilen “soyut, kapalı, halkın gerçeklerinden uzak” gibi eleştirilere verilmiş bir cevap
Şimdi “bu topraklarda” hem Sabahattin Ali'nin Kuyucaklı Yusuf'unu hem de Balzac'ın Goriot Baba'sını okumuş binlerce kişi vardır. Ne var ki, ben bu iki romanın nerdeyse “özdeş” bitişini birbiriyle kıyaslayan herhangi bir yazı görmedim...
Şahiner'in iki romanda şiddetli bir kasıtlılıkla yapabildiği bir şey varsa eğer, figürle zemin arasındaki, bireysel kahramanla toplumsal doku arasındaki yatıştırıcı temsil mesafesini Tayyip Erdoğan'ın deyimiyle "ayaklarının altına alması”dır
Selahattin Demirtaş'ın kitabının net bir şekilde ortaya sürdüğü soru: bir toplumun, bir halkın tamamı imha tehdidi altındayken, o halktan “gelen” ve kolay yolu da seçmemiş olan bir sanatçı ne yapabilir?
Kendi sözel birimlerine, sözcüklerine, cümlelerine, paragraflarına bu kadar hâkim kaç tane ilk kitap gördük biz? Eli hiç titremeyen bir ilk kitap bu; ne yapacağına, neyi ve nasıl anlatacağına çoktan karar vermiş...
Okumamış olabiliriz. Bundan sonra da okumayacağızdır, bu dünyadaki vaktimiz azalmıştır, her şeyle ilgilenemeyiz. Ama “bariz” hata yapmamak gibi bir mecburiyetimiz de olmalı, kitap yazıyorsak eğer...
There are two opposing poles in Aslı Erdoğan’s writing: her working style that never stops being objective in her definitions despite all the poeticality of The City in Crimson Cloak, and the other is the prose poems in her book In the Silence of Life
Çelik için sık sık şöyle söylendiğini işittim: bizi anlatıyor, hepimizin kaçınılmaz hayal kırıklıklarını. Biz? “Beyaz Türkler” kastediliyor olmalı, artlarında bir “fakülte deneyimi” bırakmış olanlar...
Daha Fazla
© Tüm hakları saklıdır.
↑ Yukarı çık
