Uyuyan Peri

"Sürükleyici, temposu yüksek bir metin, gizemli olaylar ve kurnaz bir katil: Uyuyan Peri’de bir polisiyede aradığımız ve bizi mutlu edecek tüm detaylar var ve tüm bunlar iyi bir şekilde bir araya getirilmiş."

ÖZGE UYSAL

Affetmek için –her şeyden önce–
günahkârın kim olduğunu bilmek gerekir.

Ilaria Tuti ile kısa zamanda çoksatanlar arasında giren ilk kitabı Cehennem Çiçekleri aracılığıyla tanışmıştım. Yer yer polisiye klişeleriyle karşılaşsam da, bu romanın harika bir ilk kitap olduğunu söylemeden geçemeyeceğim. Baş komiserin kurbanlara ve katillere yaklaşımındaki farklılık ve birilerini düşmanlaştırmanın değil de anlamanın peşinde olması beni çok etkilemişti. Cehennem Çiçekleri’nden okura kalan şu soruydu: “Kendini tehdit altında hissettiği için öldüren bir hayvanın katil olduğunu söyleyebilir misiniz?” Cehennem Çiçekleri’ne dair yazımı şuradan okuyabilirsiniz.

Uyuyan Peri bir devam kitabı değil. Soruşturmanın başındaki ekip aynı olsa da bu seferki hikâye bambaşka. Ortada katil yok, kurban yok, itiraf yok. Ekibin elinde yalnızca şüphe ve bir insanın kanıyla yapılmış, göz kamaştıran ve görenlerin günlerce etkisinden kurtulamadığı bir tablo var. İçerisinde bir insanın kanını taşıyan, gizemli bir tablo.

Uyuyan Peri, İkinci Dünya Savaşı’nın son dönemlerinde genç bir ressamın yaptığı, görenleri kendine meftun eden bir enerjiye sahip, sırlarla dolu bir sanat eseri. Onun en büyük sırrı, kimin işlediği bilinmeyen bir cinayetin izlerinde saklı: Tuvaldeki kırmızı pigmente can veren, bir insanın kalbinden alınan kan.

Baş komiser Teresa Battaglia ile Massimo Marini bu kez kalbinden akan kan bir sanat eserine can veren cinayet kurbanının hikâyesine odaklanıyor ve katilin peşine düşüyor. Katilin kimliği çok açık gibi görünse de ortada ne ceset var ne de itiraf. Üstelik çok bilinmezli bu denklemi çözmek için görevlendirilen ekibin kendi hayatlarında da büyük sorunları var ve bunları kimseyle paylaşamadıkları için kendilerini yiyip bitiriyorlar. Uyuyan Peri’de iç içe geçmiş kördüğümlerin bin bir emek ve mücadele ile çözülmesine tanıklık ediyoruz.

Battaglia bu işte duayen olarak anılan ve kimileri tarafından “ölülerden bile sezgisel yollarla cinayete dair bilgiler alabilen” bir dedektif olarak görülüyor. Massimo ise ketum, kuralcı bir yeniyetme. Bu ikilinin bir araya gelmesiyle ortaya çıkan şenliği tahmin etmek, polisiye severler için zor olmasa gerek. Battaglia gerçekten de ilham veren bir dedektif: Tanıkların, katillerin, kurbanların beden dillerinden, bakışlarından, söylediklerinden ve en çok da söylemediklerinden çeşitli ipuçları topluyor, soruşturmanın seyrini radikal şekilde değiştirecek hamleler yapmaktan korkmuyor ve daima hikâyeyi çözüyor. Ne kadar zor ve karmaşık olursa olsun… En azından Alzheimer hastası olana kadar böyleydi diyebiliriz.

^{İlaria Tuti}

Yıllar sonra bulunan ve ünlü bir ressama ait olan bu tablo çeşitli bilgiler elde etmek için uzmanlar tarafından inceleniyor ve bazı tuhaf değerlere ulaşılıyor. Bu durumu anlamak isteyen araştırmacılar farklı testler yapıyor ve tabloda kullanılan boyada insan kanına rastlanıyor. İşte romanın ana meselesi bu kanın sahibini ve bu nitelikli katili bulmak. Tablonun ressamı hâlâ hayatta, ancak yıllardır kimseyle iletişim kurmayan, adeta bitkisel hayatta yaşayan bir adam. Amcasının bakımını üstlenmiş yeğeniyle görüşmeler yaptıkça ekip, özellikle de Battaglia kendisinden gizlenen çeşitli şeyler öğreniyor, dile getirilmeyen aile sırlarındaki ipuçlarını yakalıyor ve kendisini ucu bucağı olmayan ve orada ne bulacağını da bilmediği bir vadide alıyor.

Sürükleyici, temposu yüksek bir metin, gizemli olaylar ve kurnaz bir katil: Uyuyan Peri’de bir polisiyede aradığımız ve bizi mutlu edecek tüm detaylar var ve tüm bunlar iyi bir şekilde bir araya getirilmiş. Teresa ve Massimo ikilisinin hem kişisel hikâyelerine hem de ilişkilerine dahil ediliyoruz, böylelikle metinle ve karakterle bağımız güçlendiriliyor. Kendimizi bu ekibin bir parçası gibi hissediyor, hem bu ikiliye destek olmak hem de acımasız katili yakalamak için heyecan duyuyoruz.

•