Bu haftaki magazinimiz hiyerarşiye uygun olarak başlıyor. Çünkü söz konusu olan sizlerin İngiliz Kraliyet Ailesi dediğiniz Royal Family. Kraliçe Elizabeth'in torunlarından Prenses Beatrice evlendi. Hem de gayrimenkul kralı Edoardo Mapzeli Mozzi ile.
Bunda ne var demeyin. Prenses Margaret 1950'lerde Peter Townsend'e aşık olup evlenmeye kalkınca Saray, Kilise ve hükûmet kıyamet koparmıştı. Çünkü Townsend daha önce evlenip boşanmıştı ve hâşâ olmazdı. Zavallı Prenses vazgeçmek zorunda kaldı ve Anthony Amstrong -Jones'la evlendi. O bakirdi yani daha önce evlenmemişti.
Konuyu daha da dağıtmadan son düğüne geleyim. Yeni damat Mozzi'nin eski nişanlısından bir çocuğu var. Yani Prenses Beatrice hemen üvey anne oluverdi. Royal Family nereden nereye...
Prenses'ten Ece'ye
Sırrı Süreyya ortaya çıktı
Cihangir'den Kurtuluş'a düşen "vekilim" Sırrı Süreyya Önder, nihayet ortaya çıktı. Yok canım, bizi görmeye gelmemiş. Kadir İnanır'la buluşmaya gelmiş. Ne de olsa o artık bir sinemacı, bizim gibi hafif sıklet aktivistleri ne yapsın. "Biz" dediğim, darbukacı-yazar Seray Şahiner ve ben.
Sırrı Süreyya biraz kilo vermiş ama sağlığı makul. İnanır da Jülide Kural'la yeniden Dalaman'a gidecekmiş. İkisi bütün gece konuştu. Şahiner ve ben yardımcı oyuncu bile olamadık, bildiğiniz figürandık. Yine de hak yemeyeyim, Kadir Abi gelirken bir şişe Blue Label'ımı getirmişti. Haraç mı, rüşvet mi olduğu kimseyi ilgilendirmez.
Şişeden Hürriyet'ten Erkan Aktuğ ve Seray Şahiner'e birer duble verdim.
Bodrum-Gümüşlük
K.G.G.
Sıkça sorulan sorular ve cheap shots
* Dizi ve film setleri yavaş yavaş başlayınca Cihangir mekânları gündüz, proje konuşulan yerlere dönüştü yine. Çekimlere başlamadan herkese Korona testleri yapılıyormuş, en yeni arkadaşlarımdan Başak Soysal söyledi. Evet bildiniz, "Halka"nın yönetmeni olan genç kadın. Şimdi "Yeni Hayat"ı çekmeye başlıyor. Şimdi değil ama üçüncü bölümden sonra bana bir rol önereceğinden emin gibiyim. Kaşeyi beğenirsem olabilir.
Biz Cihangir Home Room'da bunları konuşurken yan masaya başka bir kadın yönetmen oturdu; Hilal Saral. Karşısına biraz sonra YT geldi. Evet, benim şöhret olmamı engellemek için her şeyi yapan yazar. Tabii ki kulak misafiri oldum. Proje maalesef şahane ama YT'nin korkusundan şimdilik yazamıyorum. Topuğumdan vurdurulmaya hiç niyetim yok üç kuruş kazanacağım diye.
* 101 Aksaçlı'nın seslenişinde benim de imzam vardı. Şimdi de itirazım var. Videonun başlangıcı tam da devletin çizdiği 65 plus portresine uygundu. Bastona dayanmış eller...Horon tepen, rock yapan, halay çeken benim gibi milyonlarca 'senior citizen'a biraz haksızlık edildi. Metin iyiydi.
* Filli Boya'yı Japonlara satan Gözde Akpınar, GAIN adıyla bir dijital platform kurmuş, başına da Cem Aydın'ı getirmiş. Buraya kadar kesin bilgi. Bundan sonrası Kaktüs ve Home Room rivayetleri.
Cem Aydın şu veya bu nedenle Mirgün Cabas, Çınar Oskay ve Can Kozanoğlu ile görüşmüş. Bu doğruysa yakında Prof.Dr. Orhan Tekelioğlu, yapımcı Sevilay Demirci ve köşe yazarı Kanat Atkaya ile de görüşür. Sizleri merakta bırakmam, fikr-i takip yapacağım çünkü burası Düzeyli Magazin.
Advertorial
Tamamı kadınların elinden çıkma bir dergi-kitap Rağmen. Bu sayfada gördüğünüz üçüncü sayısı. Teması "Ayrılık". Ünlü ve ünsüz tam 38 imza saydım ben. Görselleri de müthiş. Bu sayının geliri her türlü mücadele edeceğimiz kadın cinayetine kurban giden Ayşegül Aktürk'ün kızına verilecek.
207 sayfa, 35 lira, Karakarga Yayınları.
HDP'yle demokrasi buluşmaları
Saat 18.00'de Alsancak Gündoğdu Meydanı'nda.
Müzik önerisi
Bu haftaki müzik önerisi Ertuğrul Özkök'ten. Biliyorum, şimdi Datça Mesudiye'den Nilgün Uysal ve Aksaçlı imzadaşlarım azıcık şaşıracaklar ama ben Özkök'ü tuzağa düşürdüm.
Geçen hafta Hürriyet'te öve öve bitiremediği Sezen Aksu'nun "Karşıyım" şarkısının ilhamını benim verdiğimi anlamamış. İnanmazsa "Mesaj attım, cevap verdi..." dediği hemşerimize bir sorsun ve bu şarkıyı seçtiğine pişman olsun.
Kılçık atmak bir yana, hangi İzmirli katılmaz şu sözlere: "Ya efendisi olacağım kendi hayatımın, ya da çekip gideceğim bu yerden..."
Özel ek
Seyfi Bey bu yaz Datça’ya, bize gelecekti
Figen Kumru
Bundan 16 yıl önce, ben ve Korhan, çiçeğimiz çikolatamız elimizde, Seyfi Bey'i ziyaret ederek kitap projemizi anlattık. Seyfi Dursunoğlu'nu; yaşam öyküsünü, yaşama bakışını, yaşam anlayışını yazmak için ikna etmek müthiş heyecanlı, eğlenceli bir serüvene adım atmak gibiydi. Aynı süreçte hem bir İstanbul Beyefendisi'nin unutulmuş kentli değerlerle bezeli saygın yaşamında gezinecek, hem de magazin dünyası denilen sahne ve gösteri dünyasının uzun yıllarını, göbeğinde yaşamasına rağmen dışında kalmayı başaran Seyfi Dursunoğlu'nun anı, gözlem ve yorumlarından öğrenecektik.
Seyfi Bey olabildiğince açık yüreklilikle yaşadıklarını, gördüklerini bizimle paylaştı. Onu çekici kılan, zıt bakış açılarına sahip iki ayrı kişinin aynı süreci ve olayları iç içe geçmiş bir biçimde anlatmasıydı. Yaşanılanlar kimi zaman Seyfi Bey'in titiz, saygılı ve muhafazakâr bakış açısıyla, kimi zaman da yaratıcısı olduğu ölümsüz Huysuz Virjin karakterinin iğneli, esprili ve biraz hoppa diliyle anlatılıyordu. Sonuçta kuru bir Seyfi Dursunoğlu resmi tarihi yerine, zaman zaman öykü lezzetine ulaşan bir metin çıktı ortaya.
Seyfi Dursunoğlu'nun evinde, haftada iki tam gün söyleşi yaparak yaklaşık üç ayda ortaya çıkan bu kitap için en büyük yardımı sanatçının kendisinden aldık. "Canım kendi kitabı. Tabii yapacak" diye düşünülmemeli; müthiş çalışma disiplini ve olağanüstü konukseverliği zoru kolaylaştırmak yolunda büyük katkı sağladı.
Seyfi Dursunoğlu kitabını hazırlamanın bizim açımızdan en çekici yanı Seyfi Bey’i gerçekten tanımaktı. Sanırız tanıdık ve ayrıcalıklı bir dosta sahip olduğumuz için bugün çok mutluyuz.
Havlularımız daha ilk günden ayrılmıştı. Herkes kendi havlusunu biliyor ve ona göre kullanıyordu. Dikkat etmemiz gereken bir diğer konu da tırnaklarımızın temiz ve bakımlı olmasıydı -ki Allah'tan öyleydi-. Bir de sehpaların üstüne konulan, tümü Seyfi Bey'in göz nuru ve el emeğiyle işlenmiş örtüleri buruşturmamak ve yerinden oynatmamakla yükümlüydük. Küçük bir kırışık, küçük bir uyarı demekti. Gözlükten kaleme, makastan sigaraya evdeki her eşyanın yeri belliydi ve değiştirilemezdi. Mevsimine göre günün hangi saatinde hangi kapı ya da pencerenin açılacağı, ne şekilde kapatılacağı saptanmış ve kurala bağlanmıştı. Biz bütün bunları görüp yaşadıkça yardımcısı Ümit için hayıflanmaya başlamıştık ki, onun Seyfi Bey'den daha titiz olduğunu öğrenip rahatlamıştık.
Röportajlar süresince Seyfi Bey'in elleri hiç boş durmadı. Önce bir arkadaşına hediye etmek üzere "patchwork" yatak örtüsü yaptı, sonra da büyük boy bir etamin yastık işlemeye başladı. Röportajlar sona erdiğinde, etamin de neredeyse tamamlanmıştı. Yaşam odasının duvarları tanınmış tabloların Seyfi Bey tarafından etamin işlenerek yapılmış röprodüksiyonlarıyla bezeliydi.
Bu çalışma süresince; fotoğraf albümlerinden yatak odasına, Virjin Hanım'ın gardırobundan Seyfi Bey'in mutfağına, akla gelecek ve gelmeyecek her yere burnumuzu soktuk. Tüm bu süreçte bir yandan Seyfi Bey ve Virjin Hanım'ın yaşam öyküsünü kaleme aldık bir yandan da çevresindeki herkes gibi biz de mecburen eğitildik... Onun İstanbul Beyefendiliği, nezaketi ve samimiyetinden, yaşama ve insan ilişkilerine bakışından, -kimi zaman Huysuz Virjin'in dikenlerine bürünse de- her zaman yapıcı olan eleştirilerinden etkilenmemek elde değildi. Seyfi Dursunoğlu'nu tüm kurallarıyla birlikte çok sevdik.
Kitabın üzerinden 16 yıl geçti, Seyfi Bey'le hiç kopmadık, zaman zaman ziyaret ettik. Birbirimizi telefonla aradık. Bir ay önce konuştuk en son, bu yaz bize gelecekti…