Babalar çocuklarını öldürüyor…
Çocuklar babalarını öldürüyor…
Anneler eziyet ediyor, işkence ediyor…
Çocuklar annelerin kafasını kesiyor…
Dedeler, amcalar, dayılar tecavüz ediyor…
Abiler, halalar, yengeler göz yumuyor, azmettiriyor…

Az gelişmiş toplumlarda aile devletin topluma sirayet edişi olarak kabul edilir. Yani bir çeşit "naif modeli…"
Ailenin başındaki "reis"ten en tepedeki "reis"i örneklemesi beklenir.
Erkek, ailesini tıpkı devlet gibi yönetmeli. Asayiş için gerekirse kimsenin gözünün yaşına da bakmamalı.
Devlet nasıl bir kişiliğe bürünürse, zamanla ailelerde de yönelim ona göre şekillenir.

Baba devletin en tepesini temsil eder, ailenin diğer üyeleri de cinsiyet ve kan bağı üstünlüğüne göre hiyerarşik bir yapı oluştururlar.

Bizim tarz geri kalmış toplumlarda normlar vatandaşa bazı iletişim aygıtları yoluyla "yerleştirilir".
Vatandaş kendi normlarını kendi belirlemez, o normlar yerleştirilir.
Okul, iletişim aygıtları, basın-yayın organları bu iş için vardır adeta!
Özetle toplum devleti baba saysın, kafasında öyle konumlasın deniyorsa, öyle yapılacaktır!

Bizim toplumumuza da aynen bu kodlar yerleştirilmiştir.
Hulusi Kentmen, Türkiye'nin baba-devlet çizgisinin sinema yoluyla topluma zerk edilmesinin en belirgin örneğidir.
Devlet, yani baba soğuktur, serttir ama "içi iyidir" -diye bilinir en azından.-
Daha doğrusu bilinirdi, bu acı tablo bile çok geride kaldı.

Görüntüde sert ama şefkatli Hulusi Kentmen, cereyan edende ise işkenceler, adam kayıpları vardı. Ama bugünün Türkiye'sinde "görüntü"ye dahi ihtiyaç duyulmuyor!
Yeni Türkiye dedikleri bu şiddet sarmalı aslında tanımlanamayacak bir garabet yarattı!
Ülkenin dört bir yanından şiddet haberleri yağıyor…
Kadın, çocuk, mülteci artık kimi "zayıf" görüyorlarsa onu paramparça ediyorlar.
İşte garabetin yansıması bu!
Özetle…
Çürüme yoğun!
Koku ağır!