Adanın arka kısmında neredeyse hiç yerleşim yok. Ana liman, güney taraftaki korunaklı koyda gelişmiş yüzyıllar içinde. Önceden mütevazi bir balıkçı kasabasıyken son yıllarda turistik bir belde haline gelmiş. Ana limandan sahil şeridi boyunca iki yana doğru uzanan yol üzerinde de seyrek yerleşimler var. İç kısımdaki küçük birkaç köyü saymazsanız kuzeye doğru ıssızlaşıyor ada. Kuzey taraf aniden yükselen yalçın kayalardan oluşuyor. Kaya tırmanışı meraklıları dışında da pek ziyaretçisi olmuyor bu tarafın.

Liman bu akşam çok hareketli. Lokantalar dolup taşıyor, dondurmacıların kapısında daha şimdiden kuyruklar oluşmuş. Ivır zıvır hediyelik eşya satan dükkân sahipleri yılın kalan kısmında iş yapamayacakları için şu günlerin hasılatıyla bayram ediyorlar. Meydana uzanan ana caddeyi kesen sokağın köşesinde oturmuş, bu kalabalıktan kendisi de bir şeyler kazanabilir mi acaba diye etrafa bakınıp duruyor pembe giysili kadın. Pembe penye taytı, üzerine tunik gibi giydiği pembe uzun tişörtte kocaman Mickey Mouse resmi ve hava kararalı çok zaman olmasına rağmen çıkarmadığı lacivert hasır şapkasıyla küçük bir taburenin üzerine tünemiş Afrikalı bir kadın. Yanındaki duvara dayadığı kartonda değişik şekillerde saçlarını ördüğü insanların fotoğrafları var.

Adam, adaya karısı ve küçük kızıyla gelmişti. “Yemeği biraz geç yeriz, sizi meydanda bulurum” demişti eşine. Kiraladığı motosikleti kuzeyde tepeye yakın bir yere bırakmış, ekipmanıyla gecenin en karanlık olduğu bir noktayı saptayıp oraya yerleşmişti. Makinesini hazırlıyordu. Çoktandır Samanyolu ve Dünya’nın dönüşünü kaydettiği fotoğraf ve video çekimleri yapıyordu. Hobi olarak başlamıştı ama son bir yıldır felsefi metinlerle birleştirdiği bir fotoğraf kitabı hazırlıyordu. Karekodlarla da videolarını kitabın içine yerleştirecekti. Evrenin sonsuzluğunu, dünyamızın evrenin içinde ne denli küçük bir partikül ve dünyanın dönüp durmasının ne denli muazzam olduğunu kayda alıyordu. Ve bütün bunların dünya ülkelerinde yaşanan açlık, yoksulluk, savaşlar ve acı çeken insanlarla, hayvanlarla ne büyük bir tezat teşkil ettiğini anlatmaya çalışıyordu.

Pembe tişörtünün üzerinde Mickey Mouse resmi olan kadın, annesiyle dolaşan 8-9 yaşlarındaki çocuğu fark etmişti. Belki iki üç kere tezgahını kurduğu yerin önünden geçmişlerdi. Çocuk her seferinde duvara dayadığı kartondaki saç modellerine takılmış, köşeyi dönene kadar gözünü ayırmamıştı türlü şekillerde örülmüş saç şekillerinden. Gözleri uzaklara daldı Mickey Mouse tişörtlü kadının. Yanına gelen Afrikalı genç hayatı boyunca beynini acıtacak düşüncelerden bir anlığına uzaklaştırdı. Beraber yola çıktıkları kafiledekilerden biriydi, Burkino Fasso’da kalan en büyük ablasının oğlu. Onun da elinde demet demet sallanan saatler, kolyeler, bileklikler vardı.

Adam bulunduğu noktaya güneydeki limanın ışıltısının ulaşmamasından ve o gece ay olmamasından mutluydu. Oturduğu kayaya dokundu, sonra kayayı sevecen bir şekilde okşadı. Bu noktaya değmiş olabilecek ince kürdan gibi kuş ayaklarını düşündü. Samanyolu yukardan aşağıya inen bir helezon gibi yansıyacaktı fotoğrafına. Pozlamayı yaptı, enstantaneyi ayarladı. Bu fotoğrafları çekmeye, dünyanın dönüşünü kaydetmeye başladığından beri daha fazla içine dönmüş, dünyadaki adaletsizliğin üzerine daha fazla kafa yorar olmuştu. Bir gezegende hep birlikte yaşayan canlılardı, ama çoğu acı, sıkıntı çekiyor, az bir kısmı mutlu mesut yaşıyordu. Bir baykuş öttü. Bir merakı da baykuş fotoğraflarıydı. Giderek, o güne dek yaşadığı hayatından uzağa düşüyordu.

Pembe penyeden tayt ve pembe üzerine Mickey Mouse resmi basılmış tişört giymiş olan kadın, geçen hafta, bu adaya geldiğinden beri ilk kez 50 mil ötedeki anakaraya gitmek için feribota binmişti. Denizden korkuyordu, hem de çok korkuyordu. Korkmanın ötesinde açık deniz yüreğini burkuyor, teknenin dalgalarla her yükselip alçalmasında hayatından hiç ayrılmayan ve ayrılmayacak olan acısı içini dağlıyordu. O hayatta kalmıştı, yaşayacaktı bir şekilde. Belki de bu acıyla yaşamamalıydı. Otuzlarının sonunda anca vardı. Önündeki hayata dair hiçbir hayali, arzusu, hedefi yoktu. Epeydir hayatta kalma içgüdüsüyle, hayatından vazgeçme kararlılığı arasındaki mücadele belirliyordu yaşamını.

Adam motosiklete bindi. Sabah gelip ekipmanın kalanını alacaktı. Virajlı yollardan geçerek güneye yöneldi. Dik uzun yokuştan aşağı vurduğunda deniz karanlık büyük bir göl gibi çıktı karşısına birdenbire. İlerde incecik bir şerit halinde denizi çevreleyen sahil şeridi üzerindeki tek tük evlerin ışığı deniz ötede bitiyor izlenimi vermişti. Motoru, kiraladıkları evin önüne park edip meydana doğru yürüdü. Yol üstünde onun da gözü pembe giysili kadına takıldı. Avrupa’ya göç etmeye çalışan Afrikalı göçmenlerle ilgili haberleri izliyordu. Geçen yıl bulundukları adadan çok da uzak olmayan bir yerlerde batan göçmen teknesinde onlarca insan boğulmuştu. Tesadüfen o bölgede bulunan balıkçılar olmasa ölü sayısı daha da artardı.

Feribottan inince ablasının oğluyla beraber, istasyona doğru yürüdüler. İstasyonun arka caddesinde yol boyu sıralanmış toptan ve perakende Çin mamulleri satan dükkanlar vardı. Her zaman alışveriş yaptıkları Zhang’ın dükkanına yöneldiler. Kadın renk renk yapay saçlardan, genç adam saat, bilezik, kolye ve bileklik aldı. Fazla vakitleri yoktu, adaya giden feribota yetişmeleri lazımdı. Yol üstündeki büfeden tortilla ekmeğine doldurulmuş, dönerle salata aldılar, cuma akşamı caddeler kalabalık oluyordu, akşam adada tezgahlarını açmalıydılar.

Burkina Fasso’daki köylerinden on beş kişi çıkmışlardı yola. Komşu Mali’den gelen IŞID terör örgütünün militanları yakındaki bir köyde katliam yaptığında -130 kişiyi öldürmüşlerdi- göç etmeye karar vermişlerdi. Kocası, küçük kızı, yeğeni, komşuları, önce Nijerya’ya geçmişler, Büyük Sahra çölünü aşıp, Cezayir’e sonra da Tunus’a ulaşmışlardı. Burada satıp savdıkları evleri dahil her şeyden ellerinde kalan parayı insan kaçakçılarına vermişlerdi. Lampedusa Adası’na geçmek üzere bindikleri derme çatma tekne Akdeniz’in ortasında batmıştı. Küçük kızlarını kurtarmaya çalışırken kocası da kızıyla beraber boğulmuştu. Pembe giysili kadın onların boğulduğunu görünce çabalamamış, kendini sulara bırakmıştı. Yaşamasının anlamı kalmamıştı. Son anda ablasının güçlü oğlu onu sudan çıkarıp boynuna bir cesetten aldığı can yeleğini geçirmeyi başarmıştı. O gece 78 kişiden 35’i boğulmuş, Afrika’dan kaçmaya çalışırken Akdeniz’de hayatını kaybeden otuz bine yakın insan gibi denizin derinliklerine gömülmüştü.

Eşi, kızının mutluluğuna odaklanmışken, adam o haberi hatırladı. Kadın sessiz, kederli örüyordu kızının saçlarını incecik. Araya Çinli Zhang’ın dükkanından aldığı renkli yapay saçlardan karıştırıyordu. Küçük kız çocuğu çok ama çok mutluydu. Birkaç gün sonra kocaman bir gemiye binip bir gece lüks kamaralarında uyuyup evlerine döneceklerdi. Arkadaşları bayılacaktı saçlarına. Tişörtünde Mickey Mouse resmi olan pembe giysili kadın el ayak çekildikten sonra, canlarını alan denizin karanlığına kendini bırakmayı düşünüyordu. Her gece ama her gece bu fikirle dalıyordu uykuya. Cesaretini topladığı bir gece gidecekti yanlarına.

Saç örme işi bitmişti. Küçük kız çocuğu tabureden kalktı, pembe giysili Afrikalı kadının tuttuğu bir köşesi kırık aynada kendine baktı, sonra kadına sımsıkı sarıldı, uzaklaşırlarken döndü, koşa koşa gidip bir daha sarıldı.

O gece ay yoktu. Tunus sahilinde başka bir tekne, içine doldurduğu kapasitesinin iki katı insanla yola çıkmak üzereydi. Adamın kayaların arasına yerleştirdiği kamera dünyanın dönüşünü kaydediyordu. Küçük kız çocuğu gülücükler saçıyordu. Akdeniz’in dibinde başka küçük çocukların iskeletleri arasında balıklar dolaşıyordu. 150 yıl önce de Dünya yine aynı şekilde dönüyordu ve Dünya gezegeni o zaman da Samanyolu Galaksisinin uzak bir yerlerinde küçük bir noktaydı. 150 yıl önce de Afrika kıyılarından yola çıkan içleri Afrikalı insanlarla dolu tekneler vardı.

Afrikalı kadınlar, Afrikalı adamlar, Afrikalı çocuklar denizlerde ya zulme ya ölüme gittiler, gidiyorlar, gidecekler ve dünya dönmeye devam edecek…