John Lennon’a atfedilen bir söz vardır. “Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir.” Bu sözün doğruluğu yaşamımda milyon kere kanıtlanmıştır. En sonuncusu da bu hafta sonu oldu. 38 yıllık hekimlik (32 yılı beyin cerrahisi uzmanı olarak) hayatımın bana hediyesi olan, hayal ettiğim yelkenliyi alıp epey bir maceralı yolculuktan sonra İstanbul’a getirmiştim. Artık hafta sonlarını köpeğimle teknemde geçirecektim. İlk hafta sonumuzda akşam acil bir ameliyat için hastaneye gitmem gerekti, hafta sonu programımız yalan oldu tabii. Hastamız iyi olsun da gerisi önemli değil. Köpeğimi anneme bıraktım, gece ameliyat dönüşü de annemde kaldım.

Annem iyi bir okuyucudur. Hâlâ gazete okuyanlardan. Hafta sonları bulmaca eki için Hürriyet alıyormuş. Hürriyet bayağı incelmiş, nerede eskinin kitap gibi gazetesi. Yandaşlığın amiral gemisi olduktan beri Hürriyet yalnız sayfa sayısı değil, itibarından da çok şey kaybetti. Diyeceksiniz ki eskiden de başka bir yandaşlık rotasında ilerlemez miydi? Eski Türkiye’nin falsolarıyla yeni Türkiye’nin falsolarının karşılaştırması bu yazının hacmini çok aşar. Ama benim hayat dilimimde Türkiye, hiç bu kadar adaletten, hukuktan uzaklaşmamış, yolsuzluk bu kadar artmamış, insana hayvana karşı şiddet bu derecede tavan yapmamış, eğitim bu denli yerlerde sürünür hale gelmemişti.

Gazeteyi karıştırırken, aynı zamanda gazetenin genel yayın yönetmeni de olan Ahmet Hakan Bey’in yazısını okudum. Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı’nın Gazze ile ilgili yaptığı videoyu öven bir yazı. Şu cümlelerle başlıyor:

“İkinci Dünya Savaşı’nda Yahudiler soykırımdan geçirilirken...

Seslerini çıkarmayanlar, gözlerini kapatanlar, kulaklarını tıkayanlar, yıllar sonra çok ama çok utandılar, utandırıldılar. En başta kendi torunları, kendi çocukları kendilerine hep şunları sordular: “Neden sustunuz? Neden görmezden geldiniz? Neden duymadınız? Neden? Neden? Neden?”

Bilahare Pink Floyd’un yorumcu ve gitaristi Roger Waters’un da videoyu çok beğendiğini söylüyor.

Yazısının başlangıç cümlelerini çok doğru bulduğumu söylemeliyim. Türkiye’nin bugününü ne İkinci Dünya Savaşı Almanya’sıyla ne de Gazze’de olup bitenlerle kıyaslayacak değilim. Amaaa, işin bir aması var. Bugün Türkiye’de basın özgürlüğü skalanın eksi hanelerinde. Bugün Türkiye’de, iktidarın maşası olmuş yargıç ve savcıların eliyle yürütülen bir hukuk tanımazlık var. Açıkça Anayasa ihlal ediliyor. Anayasa Mahkemesi kararlarını tanımayan yüksek yargıçlar, o kararı veren Anayasa Mahkemesi üyeleri hakkında bir de utanmadan suç duyurusunda bulunuyorlar. AİHM kararları zaten, ancak görece suya sabuna dokunmayan kararlarsa uygulanır olmuş. Suçsuz insanlar birisi istedi diye yıllarca içerde tutuluyorlar. Bir örnek Osman Kavala, onu içerde tutan irade, müebbet hapse mahkûm eden yargıçlar, herkes biliyor suçsuz olduğunu ama yedi yıldır içerde. Silivri Cezaevi Bastil’e dönmüş. Sokak röportajında ağzından eleştirel üç beş cümle çıkan insanı atıyorlar içeri.

Devlet işi gücü bırakmış kocaman bir sopa olmuş, dövecek muhalif arıyor. RTÜK diye bir kurum var, sopalıktan önce elektrikli şok tabancalığına, şimdilerde de ateşli silahlığa terfi etmiş. İktidarın, dayatılan siyasal İslam ideolojisinin hoşuna gitmeyecek yayın gördü mü indiririm aşağı diyor. 30 yıllık Açık Radyo’nun lisansını iptal ediyor. Çölde yeşeren bir vaha gibi hayatımıza 30 yıldır renkler, ezgiler, kokular, sesler katan Açık Radyo. Gezegenimizin gidişatını herkesten çok kendine dert edinmiş Açık Radyo. Kapatırım hesap mı vericem diyor. Akla ziyan işler. Liste o kadar uzun ki on sayfa yazsam bitmez.

Açık Radyo, 11 Ekim'de karasal yayınının RTÜK tarafından resmi olarak iptal edildiğini duyurdu

Gelin şimdi Ahmet Hakan Bey’in yazısının ilk cümlesini değiştirelim sonraki paragrafı geçmiş kipinden gelecek kipine çevirip aynen koruyalım:

“21. yüzyılın ilk çeyreğinde Türkiye’de hukuk ayaklar altına alınırken, adaletin terazisi yandaşlıkla tartılır olmuşken, medya iktidarın propaganda makinası haline getirilmişken … Seslerini çıkarmayanlar, gözlerini kapatanlar, kulaklarını tıkayanlar, yıllar sonra çok ama çok utanacaklar, utandırılacaklar. En başta kendi torunları, kendi çocukları kendilerine hep şunları soracaklar: “Neden sustunuz? Neden görmezden geldiniz? Neden duymadınız? Neden? Neden? Neden?”

Ahmet Hakan Bey, George Orwel’in 1984 romanındaki Gerçek Bakanlığı’na dönüşmüş bir Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı, videosunu Roger Waters beğenmiş olsa da Gazze’deki haklı davayı savunacak, söyledikleri dünyada yankı uyandıracak bir kurum değildir. Tıpkı “ülkeyi birden küçük” hale getirenlerin, “dünya beşten büyüktür” sloganının bir ağırlık taşıyamadığı gibi, bu video da Gazzeli çocukların resimleri ne denli içimizi acıtsa da samimi, içten bir isyan olarak algılanmayacaktır dünyada. Karıncayı incitmeyecek Tayfun Kahraman’ı suçsuz yere içerde tutup küçük kızı Vera’dan ayırmanın doğru bir şey olduğu algısının kreatif direktörüyseniz, Gazze’deki çocuklara döktüğünüz yaşlar ancak timsah gözyaşları olur.

Ahmet Bey, sizler kocaman bir propaganda makinasının dişlilerini yağlayıp dururken, sizin sorduğunuz soruyu kendine soran, her şeye rağmen cesaretle yazan, konuşan, eylem yapan, yanlış yoldasınız bu yoldan dönün diye uyaran insanlar hala var ve olacaklar bu ülkede. Ve biz bu soruları yandaş gazetecilere değil, ama yukarda yazdığım gerçekleri gören, bu cenderenin içinde yaşayan, ancak sesleri dost sohbetlerindeki fısıltının ötesine taşmayan arkadaşlarımıza, dostlarımıza soracağız.