Sana ilk kez geç bir sonbahar akşamında rastlamıştım. Ben köpeğimi gezdiriyordum. Sen uzaktaki iskeleye dayanmış, sırtını karaya vermiş, denizin ufkuna bakıyordun. Küçük bir yağmur yağıyordu, güneyli esen ılık rüzgar bedenini okşar gibiydi. Saatlerce denizi izledin, bense gizlice seni. Akşamın geç saatinde seni orada bırakıp döndüm evime. 

Ertesi gün yine aynı saatte indim deniz kenarına, oradaydın. Başka kimse yoktu etrafta, bir sen, bir ben, bir de uçuşan sonbahar yaprakları, bir de gel git akıntısının fısıltısı. Bu kasaba sanki ıssız. Nadiren birine rastlıyorum sokakta. Lokantalar kapalı, dükkanlar kapalı, bir tek uzakta arabayla gidilen süpermarkette yaşam belirtisi var, orası dolu her zaman. Ekmekçi kadınla, otistik oğlu olan krepçi kadın var bir de. Ekmekçiden her sabah baget alıyorum, öğlen yemeğim de krep. Her gün aynı rutin tekrarlanıyor. Seni sormaya niyetlendim geçen krepçi kadına, çekindim, aklımdan geçenle ayıp bir şey yapmışım gibi çıktım dükkandan. 

Birkaç gün inemedim sahile, hava kötüydü, fırtına ve yoğun yağış. Köpeğimin ihtiyacı için bahçede bir tur atmaktan fazlasını yapamadım. Rüzgar biraz içine kapanıp kendisiyle meşgul olmaya başladığında, attım kendimi dışarı. Sen yine oradaydın. Bu kez yaklaşmaya cesaret ettim. Uzaktan göründüğün gibi değildin, çok yıpranmıştın, çökmüştün adeta. Kim bilir ne fırtınalar atlatmıştın. Belki de baş belası adamlar girmişti hayatına. Güzelliğin bir vitrinin kuytusunda parlak elmaslar arasında kaybolmuş bir yeşim taşı gibiydi. Sevgiyle bakan biri görebilirdi ancak ve ben artık bundan sonra senden başka birini sevmeyecektim biliyordum.

Artık kış bastırmıştı, sen deniz kenarındaydın hep. Günlerden bir gün, köpek gezdirme arkadaşlığı yaptığımız kasabanın yaşlılarından birinden, hikâyenin bir kısmını ve en önemlisi de adını öğrendim. Freyja. Kuzeyli olduğunu biliyordum. Deniz tanrısı Njord'un kızı, bereket tanrıçası Freyja'nın adı yakışmıştı sana. Artık kar kış demeden her gün sana geliyordum.

Bir gün yanına oturdum. Köpeğim koşturuyordu etrafta. Bir şey söylemeden sana dokundum. Beraber olduğun biri var mıydı, düşünmedim bile. İçimdeki bütün sevgiyi parmak uçlarıma aktarıp senle birleştirdim. O anda aramızda bir elektrik oldu eminim. Sisten göz gözü görmez bir günde de ilk kez sana sarıldım.

Yaz gelmişti ve sen de artık bana taşınmıştın. Bahçede saatlerce seninle konuşuyordum. Yaraların olduğunu bilmiyordum. Deştikçe ortaya çıktı. Yavaş yavaş, sabırla ve sevgiyle sardım yaralarını. Kaç dolunay geçti böyle bilmiyorum. Seninle nerelere gideceğimizi hayal ederdik. Benim aklımda hep Venedik vardı. San Giorgio Maggiore Adası'nda kalıp tam karşısından bu büyülü şehri seyredelim istiyordum. Senin aklın uzaklardaydı. Ne de olsa Viking atalarının ruhu vardı. Kuzey'de buzların, fiyortların arasında dolaşmak istiyordun.

Böyle iki yaz, iki kış, sekiz mevsim bitti. Hayallerimiz her gün daha yakın, daha canlı hale geldi. Köpeğim de alışmıştı sana. Etrafında koşturup, havlıyordu. Patilerini gövdene koyup neşeyle sana bakarken yakaladım kaç kez.

Sonunda yola çıkma zamanımız gelmişti. O ilk karşılaşmamızdaki halinden eser yoktu. Yenilenmiş, tazelenmiştin. Bir an evvel denize kavuşmak istiyordun sen de benim gibi. Bir sonbahar akşamında karşılaşmıştık, bir ilkbahar sabahında çıktık yola. Gel gitin tam ortasıydı. Akıntı durmuştu, bembeyaz yelkenlerini açtım, dümeninin yekesine yapıştım. Artık el ele süzülüyorduk sonsuz mavilikte kuzeyli iki kuğu gibi. Dalgalar, rüzgar, yunuslar hepsi seni çok özlemişti. Bordana çarpan dalgalar seni kucaklıyordu adeta. Denizin ortasındaki feneri bordaladık. Nereye gideceğimizi konuşmamıştık, rüzgar nereden eserse oraya. Ilık bir nisan yağmuru başladı, yoksa sevinçten gözlerimiz mi yaşarmıştı, bilmiyorum. Uzaklarda bir balinanın fıskiyesi yükseldi gökyüzüne doğru, taze bir gökkuşağı eğilip suya dokundu, usulca seni okşadım, ufukta denizin üzerinde koyu mavi bir hat belirdi, uzanıp esintiyi yakaladın, bir ezgi denizin üzerinde uçuşmaya başladı ve ben kendimi sonsuza kadar sana teslim ettim Freyja...