Şair, uzakta ancak bir dost evindedir, nereden geldiğini anlayamadığı bir bebek ağlaması işitir, yeri yurdu şaşırır önce; kendi çocuğu gibidir bu ağlayış...

Sonra kendi de şaşıracaktır şaşırdığına

Öyle ya, bebeklerin ulusu yoktur!

İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu
Bebeklerin ulusu yok
Başlarını tutuşları aynı
Bakarken gözlerinde aynı merak
Ağlarken aynı seslerin tonu

Ataol Behramoğlu’nu dinlerken hiç bu kadar etkileneceğimi düşünmüyordum, ilk dinlediğimdeki izlenimlerimi Burcu’ya aktarırken ki heyecanımı hala yaşıyorum.

‘Hadi hayatım, Ataol Hocayı dinlemeye gidelim’ dedim geçen pazartesi akşamı.

Bodrum’dan kalktık, Efes Selçuk Belediyesi’nin düzenlediği ‘Cumhuriyet’in Aydınlığı’ etkinliğinde bulduk kendimizi.

Ataol Behramoğlu, Efes Selçuk Belediye Başkanı Filiz Ceritoğlu Sengel ve Müzisyen Haluk Çetin

Anlatabileceğimi sanmıyorum ama deneyeceğim; o şiirleri yazan şairin, bir hışımla oturduğu yerden ayağa kalkarken bir elini cebine atıp da diğer eli mikrofondayken öne ve yana attığı adımlar ve şiiri seslendirişindeki hal ve tavırları beni şiirleri kadar etki altına alıyor.

- Serdar, bir başka dinliyordun, gördüm!

Hoca, yakalamış beni.

Benim dinleyişlerim, belli bir kıvama erince, mekandan kopuşum ‘zamandan bihaber - o zamanın içinde’ kendime çıkan bir yol buluncaya kadar devam ediyor.

(Belki bencilce ama düşlerinin efendisi olmayı kim istemez?)

Hele dinleyiş, şiir olunca; mevcudiyete intikalim epey sürer ki, işte o vakitlerde böyle yakalandığım da olur.

* * *

Daha şiir bitmemişti, ayakta bir okur, belli ki bir kız babası, yarışırcasına eşlik etti, şairin son sözlerine:

Bebekler, çiçeği insanlığımızın
Ve geleceğimizin biricik umudu...
Susturun susturun söyletmeyin
Savaştan yıkımdan söz ederse biri!
Bebeklerin Ulusu Yoktur!

Burada kesmeli belki yazıyı, bitirmeli.

Onca gidiş, onca yıkım, onca gözyaşı içinde yaşıyoruz ya hayatımızı, inanın yazmak kadar bir yumruk ya da en yakışanından sinkaflı bir küfür sallamak arasında ne edeceğini bilemiyor insan!

Yobazlığın, bağnazlığın, sömürünün esareti, hocanın ayağa kalkışı gibi bir isyanı diretiyor içimde.

Hoca durmuyor!

‘Göre’ şiirinde beni bir kez daha yakalıyor kıskıvrak, şiiri bırakıp konuşmaya devam eden hocanın mesajı son derece açık;

Dünya bize göredir, bu dünyanın bize göre olmadığını kim söylüyorsa yalan!

Gözlerimiz birbirine göre
Ellerimiz, dudaklarımız
Ve aşk bize göredir 

Gece tam aşka göre
Rüzgar geceye göre
Ve yağmur rüzgara göredir 

Öpüşmelerimiz yağmura göre
Odamız öpüşlerimize göre
Ve dünya odamıza göredir

Ve biz dünyaya göreyiz!

Eyvallah.