Bir imkânsız şarkısı bu. 30 Şubat gibi dile değdiğinde bütün dilekleri yerine getiriveren... Aklımda, Fatma. Ve onun gibi binlerce, haksızlığa, yalana, düzene, kötülüğe karşı sevdiği için dev mücadele veren herkes. Aklımda, onlar için, şair Shakespeare’in, dört yüzyıl önce, ülkesinin peşini bir türlü bırakmayan o karanlık “ortaçağ” ile boğuşmakta olduğu dönemde yazdığı sonelerinden altmış altıncısı:

“Feryadım ölüm huzuru, bıktım olandan

Dilenmeye mahkuma sırtını dönenden

Kimsesizi yoksulu alaya alandan

Saf inanca yalan damgası vurandan

Şanı gögsüne takan utanmazdan

Bakireyi peşkeş çeken arsız hakaretten

Mükemmeli lekeleyen haksız adaletten

Kuvveti topallığına mahkum edip 

Sanatı susturan otoriteden

Süs, doktorluk, kontrollü meslek sanandan

Gerçeğe adi damgası vurandan

İyiliği esir eden hasta kaptandan

Bıktım,  bütün bunlardan gideceğim gidersem

Gel gör ki, ölmekle, sevdiğimi yalnız bırakırım geride.”

Dört yüzyıl önce aynı dertten mustarip şair.  Ölümünden asırlar geçer, dünya hâlâ onun “orta çağ”ı ile boğuşur durur.  Sovyetler Birliği’nde, bu sefer 20. yy’ın başında, Stalin diktatörlüğünde, sözde halk adına, sözde dünyanın en gelişmiş medeni toplumunun kurulma “idealleri” adına, tırpanlanır durur hayat. Ve bütün halkın, tehlike, tehdit, aba altından sopayla korkutulduğu, orta çağdan beter bir ortamda yasak damgası yer Shakespeare. Satırlarının öznesi o biteviye “otorite” o tarihte de, bu sefer orada, sanatı, doğruyu, adaleti susturmaktadır. Tarih onun sonesinden fısıldar, tekrar tekrar:  

“Feryadım ölüm huzuru, bıktım olandan...”

www.sebnemsenyener.com