Kendinizi anavatanınızda evinizde değilmiş gibi hissettiğiniz oldu mu?
Nereli olduğunuzu sorduklarında gönül rahatlığıyla cevap verebiliyor musunuz?
Çocuğunuzu okula yazdırırken adından, dininden, anadilinden dolayı zorluk yaşıyor musunuz?
Askeri okula etnik kökeninizden dolayı başvuru bile yapamadığınız oldu mu?
Fazla göze batmamak için ara sokaklardan giderek eve döndüğünüz oldu mu?
Evinizden ayrılmaya, yaşadığınız toprakları terk etmeye mecbur bırakıldınız mı?
Dükkanınızın camı çerçevesi indirildi mi, malınız mülkünüz talan edildi mi?
Ermeni bir erkeğe/kadına aşık oldunuz mu?
Kaç tane Ermeni arkadaşınız var peki?
Yakınlarınızdan birini kaybettiniz mi? Ya tüm ailenizi?
Ermeni komşunuza Paskalya’sını kutlamayıp, kiliselerinin önünü dükkanlarla kamufle edip, okullarına has be has Türk bir idari görevli atamak suretiyle denetleyip, askerliğini erlikten başka bir rütbede yapmasına izin vermeyip, isimlerini değiştirmeye, tarihini unutmaya zorlayıp, 23 Nisan’da penceresine bayrak asmadığı için kızdığınız, hatta onu içten içe ya da alenen hainlikle suçladığınız oldu mu?
Ermeni komşunuz yok mu?
Ermenileri sevmiyor musunuz? Onları düşman mı görüyorsunuz?
Onlar yediği kaba tüküren insanlar değil. Onlar aynı kaptan yemek yediğimiz insanlar.
Unutmakla yok edilmez hiçbir gerçek.
Görmezden geldiğiniz için hiçbiri hayalete dönüşmeyecek.
Ramazanda oruç tutmaya zorladığınızda din değiştirmeyecekler.
Dün, emin olun, tüm Ermeniler penceresine bu devletin resmi bayrağını astı. Çünkü bu vatan onların da vatanı.
Bugün onların en acılı günü. Bugün onların en büyük yası. Biraz saygı lütfen.
Bugün 24 Nisan, hüzün doluyor insan.