'Ruhumun bir parçasını uyandıran' dostuma veda 

Biliyorum, doğmak gibi ölmek de hayatın değişmez gerçeği. Dahası, ölümlerle yeni doğanlara yer açıldığı savunuluyor. 

Ama bu koca dünyada, bunca rezil insanın herkese durmadan kötülük ederek yaşadığı bu devasa gezegende neden senin daha uzun yaşaman mümkün olmadı?

Üstelik birkaç kalbi saymazsak eğer, kapladığın yer küçücüktü. En fazla, iri bir turuncu kedinin kaplayabileceği yer kadardı.

Oysa seni ilk gördüğümde, sokakta, sen bana hiç ilgi göstermeden annenin sütünü emmekle meşgulken el kadardın. 

Sonra tanışıp hayatı paylaşmaya başladık. Keşifler yaptık. Bol bol oynadık. Onca komiklikler yaparken bile yüz ifadendeki ciddiyeti hep koruman beni daha çok güldürüyordu. 

İlk aylardaki bir uçuş denemende sağ gözümü çıkartmana az kalmıştı. Sonra seni severken aldığım yaralardan hiç çıkmayanı, sol koluma ince bir işaret gibi yerleşti. 

Kalıcı iz bakımından asıl olan o değil tabii. Seni ve senin temsil ettiğin "asil kedi milleti"ni tanırken ruhuma kazıdığım sevgi ve saygı duyguları… Bağımsızlığın, gururun, gerekli görmediğin zaman uzlaşmaya yanaşmaman ve karşındakini kendi usulünce itaat ettirmen, aşırı duygusal tepki sergilemeye (mesela köpekler gibi) meyyal olmasan da sevgini ve sıcacık sihirli enerjini paylaşarak insanı yatıştırma becerin… Her an kendini çok önemli hissetmen ve hissettirmen. (Burada 10 yıl önce Doğan Akın yazmıştı: "Bir kedi, sizin için önemli olmamaya asla izin vermez.")

2019'da vedalaştığımız ablan Belisa, bana köpekleri öğreterek insanlaşma sürecimde benzersiz bir katkı vermişti. Sen de, Havuç Bey, bana kedileri öğrettin. Tabii benim öğrenmeyi becerebildiğim kadarıyla… 

İkinizden geriye birçok tatlı anı ve artık ne yaparsam yapayım size dokunamayacak olmamın yürek parçalayan acısı kaldı. 

Şimdi sizin dolaştığınız, oynadığınız, yattığınız yerler o kadar ıssız ve soğuk geliyor ki bana…

Ve artık ben çalışırken hiç kimse doğal ve sevimli bir küstahlıkla bilgisayarımın üzerine yatmaya çalışmıyor. 

Senden sonra bir buçuk ay geçti ve yokluğunu öğrenenler bana yatıştırıcı sözler söylediler. Benzer deneyimi ve acıyı yaşamış birkaç kişi dışında, bu sözler öylesine renksizdi ki. Hayır, o insanları suçlamıyorum, sadece onlar için üzülüyorum. Hayvanları sevmeyen ya da en azından onlara mesafeli olmak gerektiğini sanan milyonlarca insana Anatole France'tan ödünç aldığım şu cümleyi fısıldamak isterdim: "İnsan ruhunun bir parçası hayvan sevgisini tadana kadar uyanmaz."

Hakan Aksay kimdir?

Hakan Aksay, 1981'de 20 yaşında bir TKP üyesi olarak Sovyetler Birliği'ne gitti. Leningrad Devlet Üniversitesi Gazetecilik Fakültesi'ni bitirdi. Brejnev, Andropov, Çernenko ve Gorbaçov iktidarları döneminde 6 yıllık kıymetli bir SSCB deneyimi kazandı.

Doğu Almanya'da 1,5 yılı aşkın gazetecilik yaptıktan sonra TKP'den ayrılarak Türkiye'ye döndü. Bir yıl kadar sonra bağımsız bir gazeteci olarak Moskova'ya gitti ve 20 yıl boyunca (Yeltsin ve Putin dönemlerinde) çeşitli gazete ve TV'lerde muhabirlik ve köşe yazarlığı yaptı.

Bu dönemde Türk-Rus ilişkileriyle ilgili çok sayıda proje gerçekleştirdi. Moskova'da '3 Haziran Nâzım Hikmet'i Anma' etkinliklerini başlattı ve 10 yıl boyunca organize etti. Dergi ve internet yayınları yaptı. Rus-Türk Araştırmaları Merkezi'nin kurucu başkanı oldu.

2009'da döndüğü Türkiye'de 11 yılı T24'te olmak üzere çeşitli medya kurumlarında çalıştı; Tele1 ve Artı TV kanallarında programlar hazırlayıp sundu; Gazete Duvar'ın Genel Yayın Yönetmenliğini yaptı. Gazeteciliğin yanı sıra İstanbul Büyükşehir Belediyesi'nde Rusya-Ukrayna danışmanı olarak çalışıyor.

Türkiye'nin önde gelen Rusya ve eski Sovyet coğrafyası uzmanlarından olan ve "Puşkin madalyası" bulunan Hakan Aksay'ın Türkçe ve Rusça dört kitabı yayımlandı.