Kalbim Ege’de Kaldı

İzmir dışındaki pek çok İzmirlinin “ne zaman bunu dinlesem o an gitmek istiyorum” dediği şarkının adı bu, biliyorsunuz.

Cigaramı sardım karşı sahile

Yaktım ucuna acıları

Ağları attım anılar doldu

Ağlar hasretimin kıyıları

Yareme tuz diye yakamoz bastım

Tek şahidim aydı aman aman

Bir elimde defne bir elimde sevdan

Kalbim egede kaldı

Kadehimi vurdum karşı yakaya

Efeler kalktı şerefe

Sevgimi attım dostlar coştu

Bir ağıt yaktı kadere

Hafta sonu Girit’te, Selanik’te, Atina’da, Korfu’da ateşe verilen dükkanları, kaldırımlardan sökülen taşları, harap edilen kamu mallarını gördüğümde, birkaç gün önce sabah yayınında NTV’de kurduğum cümle geldi aklıma ve utandım doğrusu. Yunanistan krizi için Berfu Güven’den gelen soruya “Bu konu artık sıktı” demiştim. Gerçi ben, sorunun ısıtma-soğutma döngüsü içinde 2 yıldır süründürülmesi ve çözülmemesini kastederek “sıktı” dedim. Ama o görüntüleri izlerken, bir kulağımda “yareme tuz diye yakamoz bastım” diğerinde “sevgimi attım dostlar coştu” vardı. Tıpkı İzmirliler gibi, beni de hüzün sardı.

20 Mart’ta 14.5 milyar euro borç geri ödemesi olan fakat kasasında parası olmayan Yunanistan’ın temerrüde düşmemesi için son şansı olarak gösterilen tasarruf paketi geçen hafta boyunca kıyamet koparan tartışmaların ardından bu gece mecliste oylandı ve bizim saatimizle 1’de onaylandı. Pekiyi, hiç tasarruf paketinin büyüklüğü dikkatinizi çekti mi? Sadece 3.3 milyar euro. Bu oylamanın sonucunda AB ve IMF, Yunanistan’a 130 milyar euroluk yeni yardımı onaylayacak. Böylece, üç yıl içinde 150 bin kişi işten çıkarılacak ve ücretlerde indirime gidilecek.

Sonuçta bir süre daha Yunanistan’ın adı gündemden düşecek ve belki onun yerine Portekiz gelecek ama bu sorunların bir süre daha devam edeceğini göreceğiz.

Borç verecek bir ülkenin Maliye Bakanının “Artık Yunanistan’ın sözlerine güvenmiyoruz” diyebilmesi ne acı. Hele, Yunan Maliye Bakanının “Bu fedakarlık yapmak ya da yapmamak arasında bir seçim değil. Ya fedakarlık yapacağız, ya da hayal edemeyeceğimiz kadar fazlasını yapmak zorunda kalacağız!” demesi.