''YARDIM SEVERLİĞİN'' YAŞI OLMAZ ZONGULDAK (A.A)

-''YARDIM SEVERLİĞİN'' YAŞI OLMAZ ZONGULDAK (A.A) - 30.04.2011 - Zonguldak'ta, özellikle hastanelerdeki yoksullara giyecek yardımı için kıyafetler diken 90 yaşındaki kadın, kız meslek lisesinin başlattığı projeye katkı sağlamak için gömlekten elbiseye kadar onlarca kıyafet hazırlayarak bağışladı. Evli olan tek çocuğuyla birlikte yaşayan 90 yaşındaki Avniye Yalçın, terzi annesinden öğrendikleri ve geçmiş yıllarda gittiği dikiş kursundan edindiği bilgilerle ilerleyen yaşına rağmen yoksullara katkı sağlamak için kıyafetler dikiyor. Yaklaşık 20 yıl önce vefat eden eşinden kalan emekli maaşıyla satın aldığı kumaşları, odasındaki dikiş makinesiyle işleyen Yalçın, hazırladığı gömlekleri, elbiseleri, çocuk kıyafetlerini muhtaç kişilere dağıtılması için bağışlıyor. Kentteki hastanelerin yanı sıra yeğeni olan Eski Zonguldak Belediye Başkanı Secaattin Gonca'nın eşi Sevgi Gonca aracılığıyla da muhtaç kişilere ürünleri ulaştıran Yalçın, en büyük mutluluğu diktiği kıyafetlerin içinde çocukları hayal etmekle yaşıyor. Anadolu Teknik ve Kız Meslek Lisesinin ''Dönüşüm Projesi'' ile evlerde ailelerin kullanmadığı eşya ve kıyafetleri onararak okula katkı sağlamak için kermes düzenleneceğini öğrenen Yalçın, öğrencilere insanın her yaş ve koşulda üretici olduğunu göstermek amacıyla onlarca kıyafet dikti. Yalçın, kendisini evinde ziyaret eden okulun müdür yardımcısı Hülya Çakmakçı, biyoloji öğretmeni Sibel Orpak ile öğrenciler Esra Çebi, Neslihan Azgın ve Gökçen Ovaz'a kıyafetleri teslim ederek öğütlerde bulundu. -YARDIM MUTLULUĞU- İnsanlara yardım etmeyi çok sevdiğini ancak bunun bilinmesinden ve övülmekten hoşlanmadığını anlatan Yalçın, sağlığı elverdiği sürece kıyafetler dikmeyi sürdüreceğini söyledi. Yıllardır insanların ihtiyaçlarına merhem olabilmek adına katkı sağlamaya çalıştığını, diktiği kıyafetlerin yoksul insanların bir eksiğini giderecek olmasının mutluluğunu yaşadığını anlatan Yalçın, şöyle dedi: ''Annem terziydi, bende gençliğimde dikiş kursuna gitmiştim. Annem konuşurken elimizin hiç boş durmasını istemezdi, sürekli el işi ürünlere yönlendirirdi. Sohbet ederken bile bir şeyler üretirdik. Böyle yetiştik. Şimdi ilerleyen yaşıma rağmen üretime, topluma faydalı olmaya gayret gösteriyorum. Rahatsızlığım olmazsa günde bir gömlek dikiyorum, elbiseler hazırlıyorum. Genellikle kendi tasarladığım ürünleri dikiyorum. Bunların beğenilmesi beni sevindiriyor. Diktiğim kıyafetin içinde bir çocuğu hayal ediyorum, onun mutluluğu bana yetiyor.''