T24 - Sanatçı Sertab Erener ve yazar Elif Şafak Tuluhan Tekelioğlu'nun sorularını cevapladılar. Uzun zamandır dostluklarını sürdüren ikili "en şanslı olduğumuz konulardan biri, ikimizde uzaylı tabir ettiğimiz erkeklerle birlikteyiz" dediler.
Sabah gazetesinde yayımlanan Tuluhan Tekelioğlu'nun "Birlikte yaşadığımız erkekler konusunda ikimiz de şanslıyız..." başlıklı (6 Şubat 2010) yazsı şöyle:
Duyguların derin sularına dalan iki kadın... Biri şarkılarıyla sızıyor ruhumuza, diğeri romanlarıyla... İkisinin de yarattığı etki, kitleler üzerinde çok güçlü. Ama duyguların çok derin sularına dalmak, bir vurgun yeme riskini de bulundurmaz mı? Karlı bir öğleden sonra, Four Seasons'a doğru giderken aklımda olanlar bunlardı. Ama biz üç kadın, hoş bir odada, bir masanın etrafında buluşunca, cümleler aldı başını gitti. Hava karardı, sözler bitmedi. Aşktan, hayal kırıklıklarından, hayallerden ve erkeklerden de konuştuk... Aşkla ilgili Elif Şafak'ın gülümseyerek söylediği cümleye çok güldü Sertab Erener ve onayladı. "Sertab'la ikimizin en şanslı olduğumuz konulardan biri, birlikte olduğumuz erkekler," dedi Şafak, "İkimiz de uzaylı tabir ettiğimiz erkeklerle birlikteyiz..." Maneviyatın kuvvetli olduğu, sadece yaratmak ve üretmekle sınırlı kalmayan, küçük kadınca şeyleri de paylaştıkları bir dostlukları var Elif Şafak'la Sertab Erener'in. Sohbetin sonunda, yıllar sonra gelişen bu dostluğun hiç tesadüfi olmadığına, birlikte çok önemli şeyler yapacaklarına inandım.
Elif Şafak
Kimsenin kimseye alınmadığı, herkesin rahat, mütevazı, kendisi olabildiği bir ortamı yaşıyoruz birlikte. Sertab'la ikimizin ortak noktası mistisizm. Bir de enerjini, vaktini kendini geliştirmeye yöneltmek. Hani oturup insanlarla dedikodu yapmaya, negatif enerji üretmeye değil...
Affedememek inanılmaz bir yük. Yani öfke de bir yük, kızgınlık da bir yük. Hayata devamlı kızgın olmak nasıl bir yük insanın üstünde... Onları attıkça işte insan özgürleşiyor, gençleşiyor. Gelinlik giymedim. Ben 'Asla evlenmem,' diyen biri olarak evlendim, onun için aslalarla konuşmamayı öğrendim.
Sertab Erener
Orta yaşta, çok sıkı sıkıya dostluklar kurabilmek zordur. Ama biz Elif'le öyle bir yakınlık bulduk birbirimizde. Elif kendi hayatını ve kendi kalbini açıp, o kitaplarda bize kendi dünyasını anlatıyor. Egomuz var tabii, ama onunla nasıl başa çıktığın, nasıl yönlendirdiğin, nasıl idare ettiğin önemli. İşte o noktada biz ikimiz de ünle pek ilgilenen insanlar değiliz. Bir demo yaptığımda hemen Elif'e dinletiyorum. Fikrini alıyorum, Elif'e diyorum ki, 'Hadi birlikte bir şeyler yazalım.' Yapacağız inşallah. Krishnamurti'nin İlişki Üzerine diye bir kitabı vardı. Onu hatmettim ve hayatla olan ilişkimi kurarken, hayatla her gün yeniden tanışıyormuş gibi, kafamdaki kayıt mekanizmasını unutup sıfırdan başladım.
- Ne zaman başladı bu dostluk?
- E.Ş: Bizim aslında biraz daha geniş bir dost grubumuz var. Özel görüşmenin dışında bir grubun parçası olarak çok bir araya geliyoruz.
- S.E: Dost meclisimiz var Elif'in dediği gibi, ama ben Elif'i, yazdığı kitaplardan da onun bütün dünyasını okuyan ve bilen biri olduğum için ilk tanıştığımız andan itibaren böyle yaşlılık demeyeyim de süregelmiş bir dostluk hissettim. Elif kendi hayatını, bütün kalbini ve gönlünü açıp, o kitaplarda bize kendi dünyasını anlatıyor. Onun bütün kalbini, gönlünü biliyorum kitaplarından. Kendimi çok yakın hissediyorum ona. Duruluğu, dil yeteneği müthiş. Elif'i ilk gördüğüm andan itibaren sanki onu yıllardır tanıyormuşum gibi geldi.
- Aynısı mı oldu size de?
- E.Ş: Sanki zaten önceden beri tanışıyorduk, bugün de devam ediyoruz arkadaşlığımıza. Onun için siz 'Dostluğunuz ne zaman başladı?' diye sorduğunuzda ben kalakaldım. Kafamda bir başlangıç duygusu yok, öyle bir milat yok.
- İki ünlü yaratıcı kadının iyi arkadaş olması, pek rastlanılan bir durum değil bizim ülkemizde...
- S.E: Ego çok önemli bir şey, ego olmasa dünyada yaşadığımız hiçbir şeyi yapamazdık. Var oluşumuzun nedeni o; onu sevip, koruyup, okşamalı ama 'ünlü' kelimesi bizim peşinde olduğumuz bir şey değil. Bizim dost meclisimizde de çok değerli insanlar var. Hepimiz aynı ortak yerde buluştuk. Bazen esprilerimizin dozu diğer insanlara göre pek ağır kaçabiliyor, ama bizim mecliste kimsenin pek umurunda olmaz.
- E.Ş: Kimsenin kimseye alınmadığı, herkesin rahat, mütevazı, kendisi olabildiği bir ortamı yaşıyoruz birlikte. Kimse aşırı alınganlıklar göstermiyor. Hakikaten kalpler üzerine kurulu bir topluluk olduğu için.
Kendini içerinden iyileştirmen gerek
- Kimler var bu dost meclisinde?
- S.E: Bunu fazlaca konuşmayı sevmiyoruz ama abim (Serdar Erener) var, Nil (Karaibrahimgil) var, Sinan Çetin var. Birçok insan var...
- Birbirinize tavsiyelerde bulunuyor musunuz, roman ve şarkıların yazılma aşamasında?
- S.E: Tabii ki, çok hem de. Bir demo yaptığımda, Elif'e dinletiyorum. Fikrini alıyorum, Elif'e diyorum ki, 'Hadi birlikte bir şeyler yazalım,' Yapacağız inşallah.
- Var mı birlikte projeniz?
- E.Ş: Var. Türkiye'de birbirimizi fazla yıpratıyoruz. Çok didikliyoruz. Oysa biz iki kadın, birbirimizden güç alıyoruz. Bu, çok önemli bir şey. Beraber yaratabileceğin şeylerin güzelliğini görüyorsun, ayrı ayrı yarattığın şeylerin güzelliğini görüyorsun. Öbür taraftaki o hırçınlıktan mümkün olduğunca uzak duruyorum.
- İkiniz de 40'a yaklaşıyorsunuz değil mi?
- E.Ş: Evet.
- S.E: Ben geçtim ayol, 44 yaşındayım! Hatta 45... İnsanı yaşlandıran şey, korkular. Bence iyileşme içeriden geliyor. İçeriden kendini iyileştirmen lazım; kafaca, kalpçe... Ben de sanırım biraz da onun dışarıya yansıması var.
- Hangi korkular bitti sizde?
- S.E: Hastalık ve ölüm korkusuyla boğuştum. Çünkü 11 yaşında gerçekten ciddi hasta olunca, sağlıklı bir kız çocuğu gibi yaşayamıyorsun. Hep olmazlar, korkular, yasaklar. Yemek konusunda bile... Şimdi teşekkür ediyorum ülseratif kolite... İyi ki de olmuş. Kendimi onun sayesinde büyütebilmişim.
- Elif Şafak'ı ne büyüttü hayatta?
- E.Ş: Aşk'ı yazarken de kafamı kurcalayan bir şeydi. Hayatımızdaki bu eksiklikler, bu boşluklar, aslında hiçbir zaman sıfır olarak girmiyor o sürece. Hep bir artı olarak giriyor. Çocukluğuma dönüp baktığımda çok içe dönük, çok yalnız bir çocukluk görüyorum: 'Şu anda buradayım, yarın buradan gideceğim. Yarın bavulumu alacağım başka bir yere gideceğim...' Bunun verdiği müthiş bir cesaret ve açıklık da oldu ama belli bir yıpranma da oldu. Babamı ve kardeşlerimi görmeden büyüdüm. Bu bende bir boşluk hissi yarattı. Ama uzun vadede onlar da bana birer artı olarak dönmüş. Tabii ki alıp götürdüğü şeyler de çok.
Affetmeyi öğrendikçe gençleşiyoruz
Kızdığınız insanları zamanla affedebildiniz mi ikiniz de?
- E.Ş: Bence herkes affetmiyor ama insanın aşamaları var, geçmişle ilişkilerimiz zamanla değişiyor. Yani geçmişle ilişkilerimiz yeniden yazılıyor aslında. Tek seferde yazdığınız bir şey değil geçmiş.
- S.E: Aslında yeniden yazsak iyi olur, hani geçmiş dediğin şey senin kaybettiklerin ya bir şekilde... Onlar bir basma kalıp haline geldiğinde, değişmezler haline geldiğinde yaşlanıyorsun bence. Asıl yaşlılığın tarifi benim için o. Değişmeyen, esnemeyen bir kalıp.
- E.Ş: Affedememek inanılmaz bir yük. Yani öfke de bir yük, kızgınlık da... Devamlı kızgın olmak hayata, nasıl büyük bir yük insanın üstünde. Affetmeyi öğrendikçe gençleşiyoruz.
- Birbirinizden ne öğrendiniz? Birbirinize yönelik eleştiriler yapıyor musunuz?
- E.Ş: Sınır yok, her şeyi konuşuyoruz biz.
- S.E: O kadar zamansız bir yerde duruyoruz ki, dünyevi şeylerle çok fazla ilgilenmedik. Bu alışverişler bizim konumuz olmadı hiçbir zaman.