Sivas'ta bir tasarım kursuna katılan zihinsel engelli 20 yaşındaki Fatma Pak'ın yazdığı teşekkür mektubu dinleyenleri duygulandırdı.
Sivas’ta Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü İle Sivas Görme Engelliler Spor Kulübü tarafından düzenlenen iş eğitim ve mesleki rehabilitasyon projesi kapsamında başlatılan tasarım kursuna katılan engelli kursiyerlerin yaptığı çalışmalar sergilendi. Sergide kursa katılan zihinsel engelli 20 yaşındaki Fatma Pak'ın yazdığı teşekkür mektubu dinleyenleri duygulandırdı.
Geçen aylarda Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü İle Sivas Görme Engelliler Spor Kulübü tarafından düzenlenen Avrupa Birliği destekli Engelliler İş Eğitim ve Mesleki Rehabilitasyon Projesi kapsamında başlatılan tasarım kursu engellilerden büyük ilgi gördü. Çok sayıda engelli beceri ve hayal güçlerini geliştirmek amacıyla kursa katıldı. Engellilerin aylardan bu yana yaptığı tasarım çalışmaları bugün Buruciye Medresesi'nde sergilendi. Engelliler sergide yetenekleri ile görenleri şaşırttı. Takı, boyama ve el işlerinin yeraldığı sergi beğenildi. Kursiyerlerden zihinsel engelli Fatma Pak, serginin açılışını yapan Vali Veysel Dalmaz'ın yanına gelerek duygularını ve düşüncelerini anlatan mektup yazdığını belirtti. Vali Dalmaz Pak'tan mektubu okumasını istedi. Bunun üzerine engeli kız hayatı boyunca yaşadığı olayları, bunlar karşısında neler hissettiğini, kendisini nasıl etkilediğini, kurstan önceki ve sonraki düşüncelerini ve kursun yaşamına olan etkisini anlatan mektubunu okudu. Mektubu dinleyenler zaman zaman duygulandı. Fatma Pak'ın satırları şöyle:
‘Hayatı sevmeye başladım’
"Adım Fatma Pak. Ben eksiden her şeyden herkesten hatta kendimden bile nefret eden bir kızdım. Ancak, simdi ise herşeyi ve herkesi çok seviyorum ve çok mutluyum. Annem yoktu benim ancak ben bu kurstaki hocalarımı annem gibi görüyorum. Ben bu kursta hayatı sevmeye başladım. Ben bütün herkese çok kötü davranan bir kızdım. Ama şimdi çok mutluyum. Ailem yoktu ama şimdi kocaman bir ailem oldu. Kursa gelme nedenim nedir bilmiyorum. Ama iyi ki gelmişim. Ben burada hayat buldum. Keşke bizi buraya daha önceden yollasalarmış. O zaman her insanı daha çok severdim. Neyse ki hayat daha acımasız olmadan gönderdiler beni bu kursa. Yoksa ben şimdi hayattan bıkmış olurdum. Benim hayata bağlanma nedenim kursu ve kurstakileri çok sevmektir.''