Geçen Cumartesi gecesi bizde bir telaş... Eskisi gibi veya özellikle Hürriyet'in gece kuşları gibi oradan buraya kendimizi atmayıp evde kaldığımızdan... Ve Cumartesi gecesi TV'de neyi izleyeceğimize kolay karar veremediğimizden... Hayli duraksadık.

Öyle ya... Bir yandan her haftaki Şarkılar Seni Söyler programı vardı. Ünlü şarkının şu enfes sözlerine dayanan:

Şarkılar seni söyler
Dillerde nağme adın
Aşk gibi, sevda gibi
Huysuz ve tatlı kadın
En güzel günlerini
Demek bensiz yaşadın

Doğrusu bu programı temelde sevsek de ayılıp bayılmıyorduk. Mizahı tam bize göre değildi; aynı şakalar sık sık yineliyordu. Sibel Can'ın sesine gerçekten bayılsak da (şu anda pikabımda o çalıyor!) jestlerini fazlasıyla tekrar edilmiş buluyordum. Ama mutlaka, en azından bir bölümüne dalıyorduk. O akşam ise onu izlemek zorundaydık; çünkü bir efsane, ünlü şarkıcı Alpay konuk olacaktı.

Ama öte yanda TV100'de sevgili Uğur Dündar'ın konuğu Kemal Kılıçdaroğlu idi. Hem de işlerin böylesine kızıştığı bir gündemin içinde... Zaman zaman ona da gidip geldik. Ve o program da sonunda üç saatten çok sürdü: tıpkı Şarkılar Seni Söyler gibi... İkisi de gece yarısını geçe bittiler. Böylesine dolu, böylesine heyecan verici bir gece kolay gelmezdi.

Ve özellikle Kanal D'nin müzik programı. O gece öylesine zengindi ki... Ama gözümüz Alpay'daydı: 1935 doğumlu olduğuna göre bugün 88 yaşında; asıl adı Alpay Nazikoğlu olan; yıllar boyu bize sayısız şarkıyı ezberleten: Fabrika Kızı, Sakın Anlatma, İstanbul Sevdası, Bu Ne Sevgi... Eylülde Gel, Hayalimdeki Resim, Cennet Yolu, Anlatamıyorum... Bende Saklı Ne Varsa, Sirkeci Garı, Kal Ya Da Git, Ne Dedi Ki... Ve arşivimde bulduğum 4 CD'nin birini bana imzalamış olan... Ki aslında onun 20'den çok albümü var gözüküyor. Ve galiba şu günlerde çıkan bir saygı albümü de...

Ve ekrandaki Alpay... Doğrusu iyi yaşlandığı söylenemezdi. Ama kim iyi yaşlanıyor ki... Sadece erkekleri düşünürsek, Kadir İnanır veya Brad Pitt'ten başka!.. Üstelik o, bildiğim kadarıyla onca hastalık geçirmişti. Sonunda karşımıza geldi. Kafasına yapışmış gibi duran simsiyah saçlar; koskocaman siyah gözlükler; bembeyaz dişler... Ama tüm konuklarla birlikte 8 kişi oturdukları o geniş kanepede rahattı; kimi şarkılarını kendisi söylüyor, kimileriniyse diğer sanatçılara bırakıyordu. Kimi zaman da sanki kendi kendisiyle biraz dalga geçiyor gibiydi.

Ama ne olursa olsun... O bizim Alpay'ımızdı. Onca güzel melodiyi içli, dolgun bir sesle yüreklerimize yerleştiren... O gece onun ve dolayısıyla tüm programın esiri olduk. Kılıçdaroğlu'na ancak arada şöyle bir göz atarak...

Ama ertesi gün medya hemen sadece Uğur Dündar'ın Kılıçdaroğlu söyleşisinden söz etti. Gayet de haklı olarak: öylesine önemli laflar etmişti ki... Üstelik programın içine SADAT denen ve onun tam eleştiri merceğinde bulunan kurumun reklamı alınmamış mı!.. Elbette kıyamet koptu; Kılıçdaroğlu'na yeni ve haklı bir eleştiri fırsatı getirerek...

Ama ben kendi adıma o geceyi bir Alpay gecesi olarak anıyorum, anacağım. Değerlerimizin kıymetini bilelim, onlara gereken ve hak ettikleri sevgi ve saygıyı gösterelim lütfen...