İşte yine çok tartışma açacak bir film... Kimileri yanına bile yaklaşmayacak, kimileri meraktan görüp nefret edecek, yarıda çıkacaklar bile olabilir!.. Ama sonuç olarak bence hem sinemasal anlatımı, hem ele aldığı yaşamsal temalar ve başka şeylerle, gerçek sinefillerin bir göz atması gereken yapımlardan...

İlk Barda filmini görememişim. Serdar Akar’ın 2007 yılında yönettiği film zamanında hayli ilgi görmüştü, hatırlıyorum. Kadrosunda Nejat İşler, Serdar Orçin, Erdal Beşikçioğlu gibi ünlü isimler de vardı. Bu film ise öylesine reklam edildi ki, görmek vacip oldu. Emin olun, birkaç gündür hâlâ aklımda (ve belki rüyalarıma giriyor!) Önce bir barda alabildiğine kalabalık bir sahne görürüz. Sonra bunun bir film çekimi olduğu anlaşılır. Çılgın bir kamera bize çoğu genç bir kitle sunar: Hepsi haşin erkekler, aynı biçimde cesur kadınlar, hep avaz avaz bağırarak koşuşan insanlar...

Barda 2 filminden bir kare

İçinde bulundukları mekânın adı BARDA’dır. Ve bu eril güçle dişi yürekliliğin inanılmaz bir buluşmasıdır. Bar dekorunda dans edilir, ayakta şarkılar söylenir, hayatın tadı çıkarılır. Kendi adıma, o eski Yeşilçam’daki bar-pavyon sahnelerini hatırladım da bu filmin böylesine gerçekçi olmasını beğendim. Abartmalı da olsa...

Ama giderek ortaya önemli bir şey çıkar. En klasik biçimde, iyilerle kötüler ayrılmaya başlar. Elbette kadınlar otomatikman iyilerin arasındadır: Kimileri biraz bunu da abartsa bile... Şarkı söylemek de onlara düşer. Ve arada biri Asu adlı kıza diz çökerek evlenme teklifi eder... Sadece “Evlenir misin?” yerine “Eşlenir misin?” diyerek!...

Barda 2 filminden bir kare

Bu arada olmadık düzeyde sertlik başlar. Bir kadının ağzına zorla koca bir mikrofon sokulur, bir erkeğinkine de bir tabanca!.. Eril güç ve cinsel arzu, giderek tabanca kadar ölümcülleşir. Ve film gerçekten tam bir şiddet destanına dönüşmeye başlar. Olaylar biraz yayılınca, polis onları Kadıköy Emniyeti’ne getirir. Kadınlı-erkekli... Ama polis gücü bile olaya engel olmaya yetmeyecektir.

Bundan sonrası tam bir facialar geçididir. Bir tür ‘gizli şeytan’ olan en kötüler, örneğin en cesur kadına tam üç kez özür diletir. Ama bu yine de kabul görmez. Aralarında masumlar olsa bile en zalimlerde bulunan erkekler zeybek oynar; ardından kadınlara birer-ikişer tecavüze girişir. Hele o yüz numaradaki saldırı, tek sözcükle korkunçtur. Her yerin kan-revan içinde kaldığı o sahnelerde, en sakin erkek bile bir kadına kıyabilir. Ve biri sorar: “Kadın ve erkek cinsleri gerçekten arkadaş olabilir mi?”

Barda 2 filminden bir kare

Tümüyle sadizm ve sado-mazoşizm duygusu sinmiş bu film, belki tüm zamanların en kanlı Türk filmi olmaya adaydır. Bu kıyımdan kurtulan pek azdır. Bunlardan biri olan bir kadın kahraman kaçıp kurtulduğunda, dışarıda hiç kimseden yardım bulamaz. Biraz abartılmış bir durum... Sonunda olaylar elbette mahkemeye düşer. Ve belki işin en acısı yaşanır: Adalet bile bunca ezilenin yanında yer almaz. Belki bu özellikle senaryoya girmiştir: Günümüzde Türk kadınının duçar olduğu, bir türlü önlenemeyen kıyımı hatırlatmak için... Aslında belki bu bile, bu acılı filme göz atmak için yeterli olabilir. “Aşk Bu” adlı güzel bir şarkıyla bitse de...

Böyle bir filmin bir kadının elinden çıkması kendi başına bir olaydır bence... Onun için Hande Türkel’i kutlayalım. Ama tam tersine, belki ancak bir kadının böyle bir filmin hakkından geleceğini düşünmek de mümkündü. Her halde abartılı da olsa, günümüz Türkiye’sinde olup bitenler bir ölçüde ekrana yansımış denebilir. İşte filmi görmek için bir başka neden!.. Ayrıca Melih Uslu’nun görüntülerini ve Cem Öget’in müziğini de kutlamak isterim.

Barda 2 filminden bir kare