Yeni Şafak yazarı Yusuf Kaplan, "İstanbul, Mekke’sini yitirdiği zaman kalbi durdu; Medine’sini yitirdiği zaman ruhu çekildi; o yüzden meyve veremez oldu; o yüzden hakikat şiirinin şarkısını besteleyemez oldu. İstanbul düştüğü için hayallerimiz suya düştü. İstanbul düştüğü için iddialarımızı yitirdik. İstanbul düştüğü için rüya göremez olduk. Kaç kuşak, İstanbul rüyası gör/e/meden yaşıyor! İstanbul düştüğü için hayatımız soldu; nefesimiz dondu; tarih durdu; hakikat yolculuğumuz son buldu." görüşünü savundu.
Kaplan daha önce kaleme aldığı yazısını bugünkü köşesinde yeniden yayımladı. Kaplan, "İşte o yüzden İstanbul’un gökkubbesi çöktü ve o yüzden İstanbul, rüya göremez oldu. İstanbul gitti. Şiir bitti. Belki de şiir bitince, İstanbul da çekti gitti...Oysa İstanbul olmadan, İstanbul asil ruhuna yeniden kavuşmadan, İstanbul toparlanmadan ve ayağa kalkmadan kendimize gelebileceğimizi düşünmeyelim bile. Ama biz kendimize gelemediğimiz sürece, İstanbul’un kendine gelemeyeceğini de iyi bilelim. Biz olmadığımız için, biz burada olamadığımız için İstanbul yok. İstanbul, “fâtih”ini arıyor: İstanbul’u yeniden diriltecek, İstanbul’u yeniden gül bahçesine, lâle bahçesine, bir şehrâyine çevirecek “fâtih”ini arıyor İstanbul." düşüncesini dile getirdi.
Kaplan şu ifadeleri kullandı:
"Evet İstanbul, can çekişiyor: Ölümlerden ölüm beğeniyor her geçen gün!
Ama İstanbul, ölmeyecek. Atlılar, İstanbul’u kurtarmaya gelecek; “koşu bittikten sonra da koşmasını bilen atlılar...”
İstanbul’un diriltici bir soluğa, hayat bahşedici bir ses’e ihtiyacı var: İsrafil’in kalk borusu gibi diriltici, silkeleyici, ruh üfleyici, derinlerden, tâ derinlerden, ötelerden, ötelerin ötesinden gelecek, yeniden diriliş muştusunu getirecek ve İstanbul’u yeniden kendine getirerek ayağa kaldıracak gür bir “ses”e ve “nefes”e...