Yeşilırmak Havzası’na 1933’te temeli atılan, bir yıl sonra tarımsal kalkınma politikalarına örnek olarak üretime geçen dördüncü büyük şeker fabrikası “Turhal Şeker Fabrikası” ilçenin “satılmamış” tek fabrikası olma özelliğini yitiriyor. Fabrikanın özelleştirilmesine tepki gösteren ilçe halkı, "Sattım demekle olmuyor, bu insanlar nasıl yaşayacak?" sözleriyle tepkilerini gösteriyor.
Resmi verilere göre Tokat’ın 60 bin nüfuslu ilçesi Turhal’da aktif olarak hizmet veren tek fabrikanın özelleştirilmesi ve kapatılması korkusu yaşanıyor. 10 yıl önce yaklaşık 90 bin nüfusa sahip olan ancak Tokat Sigara Fabrikası’nın şimdi olduğu gibi “5 yıl kapanmayacak” sözü ile özelleştirilmesinden bir yıl sonra 2009 yılında kapanmasının ardından nüfus 60 bine kadar düştü. İlçe halkı, tek fabrikaları Turhal Şeker Fabrikası’nın kapanmasının ardından kentin nüfusunun 20 binin altına düşebileceğini, ilçenin “emekliler kasabası” halini alarak yavaş yavaş yok olabileceğini ifade ediyor.
Kentin can damarı
BirGün'de yer alan habere göre, işçisinden çiftçisine, nakliyecisinden bakkalına Turhal halkı tek yürek, fabrikalarının özelleştirilmemesini istiyor. BirGün Gazetesi olarak Turhal’a giderek ilçe halkının şeker fabrikalarının özelleştirilmesine karşı bakışını yerinde inceledik.
864 bin metrekare alan üzerinde kurulu fabrikada şu anda binden fazla yurttaş çalışıyor. 2016 yılında milli ekonomiye 323.3 milyon lira, 2017 yılında ise 350.9 milyon lira katkı sağlayan fabrikanın stoklarında ise tam 480 milyon TL’lik şekerin bulunduğu ifade edildi. 9 bin 982 çiftçi de 150 bin dekar alanda ilçede pancar tarımı ile uğraşıyor.
“10 TL harçlık istiyorlar”
İlçede fabrikanın kapatılmasına karşı çıkan meslek gruplarından ilki nakliyeciler. İlçede ilk olarak sigara fabrikasının kapatıldığına dikkati çeken Turhal Taşıma Kooperatifi Başkan Yardımcısı Yılmaz Çolak, en az 200 bin TL değerinde kamyonu olan nakliyecilerin iş yapamadıkları için kooperatiften günlük 10 TL harçlık almaya geldiğini ifade ediyor. Çolak, “Fabrikadaki işleri durduruyorlar. Sigara fabrikası yok olduktan sonra nakliyecilerimizin tek işi bu fabrikaydı. Kontak açmasalar dahi yıllık 10 bin TL’den fazla giderleri oluyor. 200 üyemizin tamamı kamyonlarını satıp aileleri ile birlikte başka yerlere gitmekten bahsediyor” diyor.
Haberin tamamı için tıklayın