Aşırı kalabalık otobüslere ya da metrolara binerek işe ulaşmaya çalışmayı sevmenin bilimsel olarak açıklanabilir bir tarafı yok. Çoğumuz bu döngüyü her gün tekrarlarken, bazıları bu duruma farklı çözümler geliştiriyor.
Evi ile işi arasındaki yaklaşık 20 kilometrelik mesafeyi motorlu paraşütle giden Galli Paul Cox bu kişilerden biri…
Cox, bölgede bulunan İngiliz Kraliyet Hava Kuvvetleri birliğine haber vererek havalanıyor.
20 kilometrelik mesafe sonunda ise 8 bin sterlin değerindeki ekipmanını vazlizine koyarak işe götürüyor.
ABD'nin Washington eyaletinde yaşayan 71 yaşındaki kütüphaneci Gabriel Horchler ise işe her gün Anacostia Nehri'nde kürek çekerek ulaşıyor.
Curt von Badinski'nin evi ve işi arasında katettiği mesafe ise tam anlamıyla sıradışı…
Her gün 5'te kalkarak yola çıkan Badinski 1239 kilometrelik bir yolculuk sonrası 08:30 sıralarında işine varıyor.
Los Angeles'tan başlayan bu yolculuk sırasında Badinski, önce kendi evinden havaalanına araç sürüyor, buradan bir buçuk saatlik uçak yolculuğu ile işinin bulunduğu San Fransisco'ya varıyor.
Burada da ikinci arabasına binerek yönetici olarak çalıştığı teknoloji şirketine ulaşıyor.
Bu yolculuğun havayolu ayağı ona, "uçabildiğin kadar" kartıyla ayda 2300 dolara mal oluyor.
Benjamin David'e de yaşadığı Almanya'nın Münih kentindeki Isar Nehri eşine az rastlanır bir fikir vermiş. David, buna kış aylarının da dahil olduğu birkaç mevsimdir, işe olabildiğince kulaç atarak ulaşmaya çalışıyor.
Taşınabilir bilgisayarını, kıyafetlerini ve diğer eşyalarını su geçirmez bir çantaya koyarak Isar Nehri'nin sularına kendisini bırakıyor.
2 kilometrelik bir hatta bazen akıntıya kendini bırakarak bazen de kulaç atarak hedefine varıyor.
Suyun sıcaklığının yazın 14 derece ila 21 derece arasında değiştiği nehirde kışın yüzebilmek için ise David, wetsuit (yalıtımlı deniz giysisi) giyiyor.