Bu hafta baş dönmesiyle başlayan tansiyonumun gelgitleri ile uğraştım, böyle bir durumu ilk kez yaşadığımdan; dinlenmekle, tansiyon takibi tavsiyeleri arasında eski fotoğraflara bir bakmak iyi gelecekti, böyle de yaptım.

Limonlu su içmek ya da tuzlu yiyeceklerden kaçınmak kadar iyi gelecekler arayışımda önceki yazılarımla da karşılaştım.

Bir gün yayımlarım diyordum, ayırmıştım; babamla en son, on iki yıl önce bir Eylül ayında yaptığımız sıla yolculuğumuzu...

Ve onu tekrar okuyunca tüm baş dönmelerimin nedenlerinden sıyrılmış gibi dingin ve güvenli sulardaydım nihayet.

İçinde olduğumuz şu zaman diliminde can sıkacak epey şey oluyorken belki babamın dünyasında onunla birlikte yaşadığımız bir kesit size de iyi gelebilir.

Ya, İşte böyle Doğaç Efendi diyordu, her yalnız kaldığımızda… Doğaç Su, sese doğru bakıyor, kendisiyle göz göze gelmeden edilen ve başı hiç söylenmemiş bu sözün sonunun kendi adıyla bağlanmasına pek anlam veremese de memnun görünmeyi ihmal etmeden, bana da bakıyor ve gülümsüyordu. Dedesinin derin bir ruh yolculuğunda, kendisiyle seyahat etmesinden hoşnuttu oğlum.

Bense, babamın içinde ki, bir başka insanı daha önce keşfetmiş bir adam olarak, bu anların, garip gelecek belki ama; keyifli hüznünü yaşıyordum.  Baba, oğul ve torun, üç kuşağı temsilen, geçmişin izlerine bir yolculuk yaptık.

Bu zaman yolculuğu, bir hafta sürse de biz, bir ömrün hesabını yaptık doğduğumuz topraklarda…

Memlekette, ‘Torosların Uzun Yaylası Pınarbaşı’nda, her taşa dokundu, her ağacı eliyle sıvazladı, her mezarın önünde durdu, dua okudu babam. Her ezan sesine euzü besmele çekti, her sokak başında dönüp, baktı;

Oyuna dalmış çocukların içinde kendini aradı...

Babamın dünyası ardına kadar açılmıştı.
Biz sadece izliyorduk; kah 73 yaşındaki, kah 7 yaşındaki bu delikanlıyı izlemeye doyamıyorduk!

Her yaşının hesabını görmeye gelmiş gibi her anısının peşinde, varlığının kanıtlarını arayan, bazen coşkulu, bazen hüzünlü bir adam vardı karşımızda… ‘

Nörüyon Hacı Baba, pideleri bitiricünn!!!‘

İki genç; doyumsuz bir şeklide, sabah fırından aldığı sıcacık pideleri, ağzına tepiştire tepiştire yiyen babama, böyle seslenmişler…

Ne vardı o beş metre kare fırında babam söylesene!
Ha, neden her gittiğimizde memlekete, sabahın köründe kalkıp yağlama, pide alırız da hiç doymayacak gibi, soluksuz yeriz… 

Peki, ne var o Zamantı Irmağının kenarında, her sefer, neden ilk önce oraya gider, neden susarım orada, neyi dinlerim ben?

Ya Elma Ağacı, dedemin evinin bahçesinde ki?

Neden memleketten her gelene gidene, önce onu sorardık:

- Elma Ağacı duruyor mu? 

Yine gittik o eve ve ilk elma ağacına baktık, birini daha önce kesmişlerdi. Ama diğeri tüm ihtişamıyla duruyordu. Meyvelerini mahallenin çocukları bir güzel yemişler.

Helali hoş olsundu keratalara…
Ama elma ağacımıza bir şey olmasındı!

Mantı, yağlama, içli köfte, sarma ve dolma; hepsini yedik içtik de, babam en çok elma yedi.

Şapur şupur yedi, suyunu akıta akıta yedi, üstüne döke döke, ses çıkara çıkara; üç yaşındaymış, beş yaşındaymış gibi yedi.

Bir anayı arar gibi, babasının eve gelişini bekler gibi... En çok da her şeyini ona borçluymuş gibi, toprağının özlemiyle, kana kana, doya doya en çok elma yedi babam...

Yanımda oğlum, arka koltukta babam… Bu zaman ve duygu yolculuğunun sürücüsü olarak, dönüş yolumuzda;

Bir babanın hasret, mutluluk ve sevda dolu türkülerinin baş dinleyicisi olmanın gururuyla salladım direksiyonumu…

Gurbette memleket hasretiyle,
İç dünyasında bir oraya, bir buraya savrulanlara…*

Eyvallah.

* Bir sıla özlemi, bir gurbet hikayesiydi okuduğunuz, yıllar önce yazılan ve şu anda tansiyonumun gelgitleri arasında yattığım yerden T24 okurları için bir pazar günü yazısı olarak kaleme alırken, düşünüyorum da acaba baş dönmelerimin nedeni miydi bu hasret?