Fotoğraf: Talat Kırış

Sular çekilmişti. Sularla birlikte sanki bütün dünya da çekilip gitmişti. Orada uzakta, suların terk ettiği denizde bir sen vardın. Sanki gelgitin getirip götürdüğü suların içinde yaşayan bir melektin. Saçların uzundu bir zaman, şimdi kısacık kesilmiş. Bir an yağmur mu beni aldatıyor dedim ama değil. Ne zaman kestirdin saçlarını, hep kestirsem derdin. Sahil uzayıp gidiyor biteviye, kimsesizler yurdunun bahçesi gibi. Sen kimsesizlerin kimi gibisin, hep öyle oldun.

Gözlerim dürbün gibi, teleskop gibi, ne kadar uzaklaşsan da seni buluyor. Gözlerim giysilerinin kokusunu almış bir köpek gibi, nefes nefese peşinden koşuyor. Sen dünyayı unutmuşsun, belki de bu gezegenden değilsin; bunu da zaman zaman düşünmüşlüğüm var. Suların terk ettiği denizin çamurlu kumlarında küçük yengeçlerle beraber yürüyorsun. Yağmur bazen şiddetleniyor. Ayın kendine doğru çektiği suların yerini doldurmak ister gibi; bazen yavaşlıyor, seni gökkuşağına sarmak için.

Geçmişe mi, geleceğe mi yürüyorsun diye bakıyorum ardından. Belki de mümkün geçmişlerinden ya da geleceklerinden birine. Görmüyorsun, duymuyorsun, rüyada gibisin. Acaba rüya gören sen değil de ben miyim, sen şu an benim rüyamda mısın? Rüya gibi ortalık çünkü; gerçeküstü renkler, yerden beş on santim yüksekte uçar gibi yürüyen sen ve suya düşmüş bir damla kan gibi yeryüzüne yayılan gülümsemenin gölgesi.

Daha seni tanımadan, bilmeden, gülümsemenin gölgesine aşık olmuştum. Yunusların geçici ikametgâhının kıyısındaydık. Daha 'çiçek pasajında kadeh tutmalarına' çok vardı. Bir öğle vaktiydi. Bardağında rakın susuzdu. Sanki ben rakıyı, sen denizi içer gibiydin. Ne zaman tanışmıştık, nasıl gelmiştik bu denizin kıyısına, hangi rüzgâr üflemişti bizi oraya, o kısımları meçhul hafızamda. Güneş yana doğru kayıyordu, bir martı pike yaptı denize doğru, dizlerinin üstüne bir tekir kedi yerleşti, cilveli iki yunus sıçradı. Bütün bunların hepsi aynı anda oldu ve o anın içine senin gülümsemenin gölgesi de sığdı. Sana aşık olmaktan başka çarem yoktu. Kaderimde bu vardı, istesem de başka türlüsü olamazdı. Fazlaca düşünmedim ben de, atıverdim kendimi o sükûnlu kurşunî grinin içine.

İnce bir ses, pirinç bir çana pirinç bir tokmakla vurulmuş gibi bir ses çınladı içimde. Kalbim kış uykusundan uyandı. Kum saatini o zaman döndürdü felek. Ya biterse daha başlamadan, diye korktuğumu biliyorum. Gözlerimi kum saatinden alamadan, geçen her saniyenin kıymetini bilmeliyim diyerek bıraktım kendimi senin gözlerine ve gülümsemenin gölgesine. Böyle başlamıştı her şey sanki.

Şimdi uzaklardaki sana bakarken başka başlangıçlar da hatırlıyorum. Bir tepeyi tırmanıyoruz. Yürüyüş çubukları var elimizde. Oraya nasıl gelmişiz? Bir yürüyüş ekibiyle birlikteydik de ayrı mı düştük, yeni mi tanışmıştık, daha tanışacak mıyız? Biz yükseliyoruz ama oksijen azalmıyor, dağ havası öyle bereketli. Kenarda inekler otluyor, sarı bej bir tanesi var, keyifle geviş getiriyor. Ortam romantik değil, kesif bir tezek kokusu genzimizde. Sen yoldan çıkıp ineğin yanına gidiyorsun. Kulaklarının arasını okşayıp burnuna bir öpücük konduruyorsun ve o anda gülümsemenin gölgesi yayılıyor yaylalara, güneş tepenin arkasında siper almış, seni gözlüyor sinsice. Ben sana sonsuza kadar aşık olacağımı anlıyorum o anda.

Böyle başka anlar, o kadar çoklar ki. Ne zaman, nasıl başladı; her şey birbirine karışıyor, ama her birinde, istinasız her sahnenin bir köşesinde gülümsemenin gölgesi var. Zaman tünelinde gidip geliyorum. Bir tarihten başka bir tarihe atlıyorum. Coğrafya değişiyor, insanlar değişiyor, dünya değişiyor bir tek o an, gülümsemenin gölgesinin bana değdiği an değişmiyor. Ben sanki bu dünyada başka türlü aşık olmadım hiç. Dönüp duran bir girdabın içinden gülümsemenin gölgesiyle çıktım her seferinde dışarı.

Fazlaca kafa yormuyorum. Yalnızca bakmak ve görüntülerin beynime girerken yarattığı o ılık nefes olsun istiyorum, onun için de sana bakıyorum. Sen hâlâ yürüyorsun. Sular geri döndüğünde bacakların pullu bir kuyruğa dönüşür mü diye kaygılanıyorum. O an o kadar eminim ki senin denizden çıkmış bir deniz kızı olduğuna ve kum saatinin son taneciklerinin ince cam borudan düşmekte olduklarına, denize dönmene bir lahza kaldığına. İçimden bir ses diyor ki. Eğer ona sonsuza kadar bakabilirsen kum saatinin o son taneciği havada asılı kalacak ve o uzun pullu kuyruk hiç bir zaman uzamayacak.

Ben pencerenin gerisindeyim, seni gözden kaybetmeden yanına gelmenin bir yolunu bulmalı sonsuza kadar sana bakmalıyım. Daha alacakaranlık bile değil ama ay doğuyor mavi bir portakal gibi. Mihrimah Sultan'ın camilerinden bakarcasına güneşle ay birbirini dengeliyor. O ışık huzmelerinin arasına katılıyor gözlerim. Gözlerim bedenimden ayrılıyor. Gezegenimiz bize hissettirmeden dönüp duruyor ezelden ebede doğru. Onun dönüş çizgisinde buluyor gözlerim gözlerini. Sonsuzluk başlıyor. Sen hâlâ yürüyorsun suların çekildiği kumsalda, küçük yengeçlerle birlikte. Ben senin gülümsemenin gölgesine sığınıyorum. İstanbulda da yağmur başlıyor sonunda. İkimiz iki ayrı denizin kenarında, küçük bir yağmurun saçak altında...