Velayet geliyor ve bize evlilik denen kurumun her ülkede nasıl çıkmazlara girebileceğini, çiftin arasındaki ilişkinin sevgiden nasıl nefrete dönüşebileceğini ve bunun çocukları üzerinde nasıl korkunç etkiler yapabileceğini gösteriyor.

Bir kez daha... Ve bu tür konulara geçmişte ustaca eğilen Dardenne Kardeşler’in özlediğimiz sinemasını anımsatarak...

Tipik Fransız taşralısı fiziğiyle Antoine Besson iri-yarı, yüzü çok anlam içermeyen, mesafeli bir adamdır. Bir hastanede güvenlik görevlisi olarak çalışan...Eşi Miriam ondan ayrılmıştır ve iki çocuğuyla yeni bir hayata başlamayı denemektedir.

Ama 18 yaşının eşiğindeki Mathilde ve henüz 11 yaşındaki Julien’in paylarına, bu ayrılıktan hayli zor ve acı deneyimler düşmektedir. Baba çocuklarını kolay kolay bırakmak niyetinde değildir. Gerçi haşin ve kavgacı bir adamdır: kendi babasını bile çıldırtacak ve baba evinden kovulacak kadar...

Ama yine de görünürde çocuklarına düşkündür. Bunun için hukuka başvurur. Ve başta hayli uzun bir bölümde, bir kadın hakim huzurunda ve avukatları eşliğinde, adamın ortak velayet isteği tartışmaya açılır.

Sonrası ise olaylar daha karışık, giderek önlenemez bir şiddete kayan bir akış izleyecektir.

Film özellikle ilk yarıda bir hukuk belgeseli gibi gelişiyor. İlk filmiyle karşımıza gelen yönetmenin öncesinde bir kısa filmi varmış: yine aynı temayı işleyen...Demek ki bu tür bir olaydan etkilenmiş, belki bizzat yaşamış...

Velayet, Fransız sinemasının temel özelliklerini taşıyor: hayata değgin bir gerçeklik duygusu; hiçbir şeyi abartmayan ve ince bir psikolojik yaklaşımı seçmiş bir hikâye. Ve starlara değil, karakterlere en yakın duran, az bilinen oyunculara başvuru.  

Sonuç: İnandırıcı, yer yer biraz sıkıcı, bazen ürkütücü olabilen bir yaşam dilimi; evlilik kurumuna acımasız ve tavizsiz bir bakış.

İdeal ‘haftasonu filminiz’ olmayabilir. Ama yaşanmış olaylara, gerçek hayat kesitlerine meraklıysanız...Ve hele benzer bir olayla yakından-uzaktan tanıştıysanız...Ayrıca ilginizi hak edebilir.

Tüm oyuncuları çok iyi. Ama Antoine’da Denis Menochet’ye ve küçük Julien’de Thomas Gioria’ya özel bir övgü gerekiyor.