Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat depremlerinde 87 saat enkazda kaldıktan sonra çıkarılan Onur Kaba, 12 günlük mücadelenin ardından bacaklarını kaybetti. Hatay’ı tanımlarken “Tarihtik, tarih olduk” diyen Kaba, “22 yaşındayım. Yaşıtlarımın hayali motor, arabayken benimki biyonik bacak, yürümek… Pahalı olduğu için devlet karşılamıyor, kişinin kendi almalı. Şu an kullandığım bacaklar manuel ama hiçbir şey yapamıyorum. Dışarı çıkmam için en az iki kişinin yardımına ihtiyacım var” ifadelerini kullandı.
Antakya Sanayi ve Ticaret odasının açıkladığı verilere göre; 6 Şubat’ta yaşanan depremlerin ardından 850 bin kişi uzuvlarını yitirdi. 22 yaşındaki Onur Kaba, Hatay’da 87 saat enkaz altında kaldıktan sonra 12 günlük mücadelenin ardından kangren olması nedeniyle bacaklarını kaybetti.
Askerden geldikten sonra depreme yakalandığını belirten Kaba, deprem anını şöyle anlattı:
“Askerden geldikten sonra Hatay’da çalışmaya başladım. Deprem gecesi işten geldim, yoğun geçmişti ve yorgundum. Garsonluk yapıyordum. Abim işe gitti, ben de uyudum. Kalktığımda ilk tavana baktım. Rüya sandım ilk başta ama lambanın patlamasıyla gerçek olduğunu anladım. Dışarı çıkmaya çalıştım. Merdivenlerde sahanlıkta yakalandım binanın yıkılışına. Merdiven bacaklarıma düştü. Sıkıştım o anda sonra da zaten üstüme tuğlalar falan düşmeye başladım ve enkazda kaldım. 87 saat sonra kurtarıldım. Bana ulaştıklarında 30-45 dakika kadar enkazdan çıkarmaya çalışmışlar, ben baygındım. İlk başta Hatay’daki sahra hastanesine götürülmüşüm ama orada müdahale yetmeyeceği için Adana’ya sevk etmişler. Adana Şehir Hastanesi’nde 12 gün boyunca ayaklarımı kurtarmak için uğraştılar ama en sonunda ‘Kesmemiz gerekiyor’ dediler. Kangren olmuşum, kesim oldu. 30 gün sonra taburcu oldum. Sonra da Ankara’ya fizik tedaviye ve eğitime gittim. Protezler için eğitim aldım. On buçuk ay kaldım orada. İlk üç-dört ay protez yoktu; daha sonra devlet sağladı protezi.”
“Evimiz hasarlı ama kalıyoruz, gidecek yerimiz yok”
Ampute olmasının ardından devletten sadece protez yardımı aldığını aktaran Onur Kaba, “Hayatım değişti. Çok zorlukla karşılaştım, Ankara’da hastanede yatarken tahmin ediyordum ama bu kadarını beklemiyordum. Çok merdivenli evimiz. Bir arkadaşımın yanına gidemiyorum. Devletten yana bir şey almadım. Tıbbi olarak hastane sürecini devlet karşıladı ama maddi olarak elimizde olanlarla yetindik. Ancak devletten protez dışında depremle alakalı hiçbir yardım almadım, gelmedi. Köyde yıkılan ev olmadı ama ağır hasarlılar yıkıldı. Evimiz de ağır hasarlı fakat gitmek istemedik çünkü gidecek yerimiz yok. Maddi anlamda da karşılayamayız. Eniştem ve yeğenimi kaybettik” dedi.
6 Şubat depremlerinde ampute olan Onur Kaba (Fotoğraf: Tunahan Turhan)
“Psikolojim bozuldu”
Tedavisinin ardından Hatay Yayladağı’na döndüğünün aktaran Kaba, psikolojik olarak iyi olmadığını vurgulayarak şunları söyledi:
“Engelli KPSS’sine girdim. Ayrıcalık yok, her birey gibi sınava giriyoruz. Puana göre yerleştirme yapılıyor. Geldiğimden beri köyde psikolojim bozuldu, evden de çıkamıyorum. Psikolojik destek almayı da kendim reddettim. Hem pahalı hem kendim aşmak istiyorum. İmkanlar kısıtlı. En az iki kişi olmadan evden dışarı çıkamıyorum.”
“En azından bundan sonra iyi olsun istiyorum”
Hatay’da şartların zor olduğunu ve yardımların hala yetersiz olduğunu anlatan Kaba, Hatay’ı betimlerken “Tarihtik, tarih olduk…” dedi ve şu şekilde devam etti:
“Tarihtik, tarih olduk. Çok zor durumdayız. Hatay olarak ulaşımımız sıkıntı ve her konuda sorun yaşıyoruz. Hiçbir şekilde hiçbir yerden yardım alamadık, ulaşmadı. Ailemin daha iyi yerde olmasını istiyorum, daha düzgün bir yaşam istiyorum. Şu an elimizde hasarlı bir evden başka bir şey yok. Ankara’ya gitmek istiyoruz, orada imkanlar geniş. Tedavilerimi de orada gördüğüm için en azından bundan sonra iyi olsun istiyorum.”
“Ayaklarım yok ama hayata devam etmek istiyorum”
Milli ampute basketbol takımına girme hayalinden bahseden Onur Kaba, “Milli ampute takıma girmek istiyorum. Lisanslı değilim ama Hatay’da bilinirdim, futbol oynardım. Şimdi basketbol takımına girmek istiyorum, geçen günlerde izlerken eskilere götürdü beni. Şu an ayaklarım yok, bir şey yapamam diye düşünmedim. Hayata devam etmek istiyorum” dedi.
“Yaşıtlarımın hayali araba, benimki bacak”
Kaba, devletin pahalı olduğu gerekçesiyle biyonik protezleri karşılamadığını ve şu an manuel bir protez kullandığını söyledi. Manuel protezle normal hayatına devam edemediğin vurgulayan Kaba, “En büyük umudum sesimin duyulması. İstediğimiz protezi alamadık. Biyonik istiyoruz. Onun olmasını çok istiyorum; en azından eskisi gibi yürürüm. Kendi işimi kendim görürüm. Onu devlet karşılamıyor meblağ büyük olduğu için. Normal bir manuel protez verildi; o da beni en fazla bir veya iki yıl götürecek. Daha iyisinin hayalini kuruyorum. Yaşıtlarımın hayali motor araba benim de biyonik bacak, yürümek…” ifadelerini kullandı.
