Sanata, sanatçıya yüksek sesle eleştiri getirdiğinizde işin rengi değişiyor hemen. Öncelikle  eleştiri eleştiri olmaktan çıkıyor ve asıl işlevini yitiriyor.

Yüksek sesli eleştiri  söyleyeni, ’otorite’ konumuna yükseltiyor hemen. Söyleyen dışındakileri de koyun sürüsüne indirgiyor  haliyle…

Otoritenin tanımında, hâkimiyet ve emretme kudreti;  yaptırım koyma ve kullanma gücü yer alıyor.

Bir haftadır kıyameti kopan ‘’ucube’’ eser gerçeği,  işte böyle bir işlev bozukluğunun sonucu.

Sayın Başbakanın  eleştirisi,  sahibine ulaşana kadar ‘’otorite’’ kimliğine büründüğü  için,   Mehmet Aksoy’un  ‘insanlık anıtı’   kolayca  ’ucube’  kimliğine bürünüyor. 

Yani söyleyen ‘’otorite’’ olmasa, başbakan kendi işinde, heykel kendi yerinde,  biz başka konularda  oyalanıyor olacağız  aslında.

Ama gelin görün ki,  ne başbakan kendi işin de bu konu da, ne de heykel huzur içinde durup durmak da yerinde.

Sayın başbakan hala konudan kurtarabilmiş değil kendini.  Muhtemelen sanat, sanatçı, eleştiri, yorum  vb. konularda  doğru dürüst kelam edecek danışmanlarda başka işlerle meşkul.   

Kültür Bakanı da ara  da kalmış vaziyette ne yapacağını düşünüyordur mutlaka.

Bakan kalkıp,   ’Ucube’  dese olmaz, demese otoriteye ayıp (hafiften başkaldırı diyeceğim ama konu kültür bakanlığının konusu olunca hafiften başkaldırı olmaktan da çıkıyor  hemen) , zor yani…

Aslında Kültür Bakanını kurtaracak bir yol bulunmakta bende.  Muhtemelen pahalı bir yol bu ama olsun.

Şöyle ki:  Başbakanın ‘ucube’ ile ilgili eleştirisindeki ana dayanak,  eserin tarihi eserlerinin yakınında yer alması değil miydi ? Aynen öyle… Şimdi,  Kültür Bakanlığı, biraz kasar ve tüm tarihi eserleri başka yere taşırsa,  sorun  haliyle çözülmüş olmaz mı?

Olur…

 Olur, olur… böyle bir soruna böyle bir çözüm niye olmasın ?