Evet, ülkemiz gerçekten çok zor günler geçiriyor. Özetlemek zor, olup bitenden mutlu olmak ise imkânsız… Bendenizin sinema yazarlığına sığınması ise en azından şu günlerde mümkün görünmüyor. O ukala film sahipleri ne yapıp edip filmlerini başka bir kıtada göstermeyi seçiyorlar. Yani bizleri Avrupa’dan Asya’ya geçirerek... Bendeniz bunu kabullenmiyorum.

Eğer başta duayen Atilla Dorsay’ın olduğu onca sinema yazarına önem vermiyorlarsa... Kendi bilecekleri şey…

Ama ülkeye bakarsak… Öyle şeyler yaşanıyor ki... Akıl ermiyor. Bir Ekrem İmamoğlu, öylesine sevilmiş, hatta tapılmış bir başkan içeri atılıveriyor. Ve aylardır orada... Bu durumlarda hep olduğu gibi sevgili eşi ve ailesi karalar bağlıyorlar.

Ekrem İmamoğlu ile covid günlerinde

Ekrem İmamoğlu

Bir Zafer Partisi lideri Ümit Özdağ artık sayfiye semti olmaktan çıkıp hapishaneye dönüşen Silivri’de -SÖZCÜ gazetesinin tabiriyle- “zorunlu bir ikamet” yapıyor. Tam 142 gün yattıktan ve hakkında 7 yıllık hapis cezası istenen bir davanın suçlusu olarak… Annesi Gönül Özdağ nasıl kederli, bir bilseniz...

Ümit Özdağ

Aslında şu hapis olayı üzerinde durmanın sırası. Dışardan bakınca söylemesi ne kolay… Üç-beş yıllık ya da daha fazla içerde yatmak… Ne olur ki… Kendi adıma -ve tüm insanlık adına- ‘içerde olmak’ kolay iş mi? Hâlâ içerde yatan Selahattin Demirtaş’a bakın... 2016 yılından beri Edirne cezaevinde yatıyor. Eşi var, ailesi var. Ve onun gibi hâlâ yatanlar var. Ama ne gam! Böylesi ne korkunç bir şey…

Selahattin Demirtaş

Kendi açımdan sanırım ölmeyi tercih ederdim. Bunca yazıp-çizmiş, hâlâ da yazıp çizen bir aydın olarak, emin olun -ve kimseyi küçümsemeden- öteki dünyaya yollanırdım. ‘Kader böyleymiş’ diyerek… Ki ayrıca Figen Yüksekdağ vb. hâlâ yatan ‘eski suçlular’da var!

Ve bir de Ferdi Zeyrek olayı… Nasıl ülkenin bir büyük idolü oldu çıktı… Hiç bekler miydiniz? Tıpkı çok yakın zamanda halk türkücüsü Volkan Konak gibi… Öylesine insanlar ki bunlar… Konak, bir sanat adamıydı. Kendi adıma -ve hem müzik merakım ve çok zengin arşivime rağmen- tanıyamadığım… Ama tanıyıp dinleyince öyle sevdim ki… Ferdi Zeyrek ise bambaşka. Manisa’nın has evladı adını almış, yine SÖZCÜ’nün tabiriyle hizmetleri gönülleri fetheden biri.

Ferdi Zeyrek

Bir süre önce Manisa halkına şöyle demiş: “Hakkı gözetin, yeşili koruyun, kimsenin sofrasına göz dikmeyin. Şehir sizin, sahip çıkın.” Ama onunkisi bence kaderin bir oyunuydu. Elektrikle suyun tehlikeli buluşması bunun nedeniydi. Cenazesi on binlerce insan tarafından kaldırılan, Özgür Özel’in gözyaşları içinde “Onun kadar sevilen kimse yok” dediği, eşinin “16 yaşından beri ellerimiz ayrılmadı” diye hıçkırdığı…

Özgür Özel, Ferdi Zeyrek'in cenazesinde

Tüm bunlar büyük ve ortak matemi engelleyebilir mi? Bir politikacının böylesine sevilmesi örnek olmalı. O da artık ortak belleğimizin unutulmazlarından biri oldu çıktı. Allah rahmet eylesin.

Ve tüm bunları olabildiğince yakından izleyen bir politikacı. CHP Genel Başkanı Özgür Özel. Evet, hâlâ içi kaynayan, hepsi birbirinden değerli Ekrem İmamoğlu, Mansur Yavaş, Kemal Kılıçdaroğlu gibi siyasetçilerin içinden yıldız gibi kendini gösteren Özel. Öylesine içten, insancıl ve duygusal davranıyor, o denli kendisini sevdiriyor ki… En büyük oynayan o bence… Çünkü gözlerinden akan gerçek gözyaşları. Söyledikleri en yürekten geliyor.

Elbette başkaları da var. Örneğin İyi Parti lideri Müsavat Dervişoğlu. Bir zamanlar Meral Akşener’in şahlandırdığı siyasal güç. Ama sonra teslim olan ve yakın tarihimizin en zayıf kadın siyasetçisi olarak unutulan hanımefendi. Şimdi Dervişoğlu’nun elinde sesini duyuruyor. Gayet cesurane biçimde…

Ve elbette her yerde, her açıdan ve her fırsatı kullanarak süregelen o siyasal zulüm. Ha bire tutuklanan eski İstanbul vb. illerin belediye sorumluları. Kadın-erkek demeden, gerçek suçu aramadan, Yargıtay’dan Danıştay’a adaletimizin zirve noktalarına danışmadan yürütülmeye çalışılan bir sözüm ona adalet... Kimi inandırıyorsunuz, kime maval okuyorsunuz, adalet diye bize sanki soğumuş bir Türk kahvesi sunuyorsunuz? Kim onu içer, kim size inanır?

Bu arada tüm bu konularda kimi HÜRRİYET, ama özellikle SÖZCÜ ve CUMHURİYET gazetelerini izleyin derim. En çok da Necati Doğru, Güney Öztürk, Doğan Hızlan, Yalçın Bayer, Barış Pehlivan, Ataol Behramoğlu (ağır bir hastalık geçirmiş, geçmiş olsun), Zeynep Oral gibi yazarları okumadan geçmeyin. SÖZCÜ’de Rahmi Turan gibi bir mizah ustasının bile artık ciddi şeyler yazdığını da ekleyeyim! Aynı şekilde Uğur Dündar, Saygı Öztürk, Emre Kongar, Özdemir İnce, Ýılmaz Özdil, İşıl Özgentürk, Sevgi Özel gibi isimlerin de... Onlara ve daha başkalarına sevgi ve saygılar.

Bundan sonraki yazımda başta İsrail’le ilişkilerimiz ve ‘aktivistler’ olmak üzere dış konuları ele almaya çalışacağım.