Ağacın En Tepesinde

Bu hikâye, hem Atwood hayranı yetişkinler hem de okumaya yeni adım atan nesiller tarafından keşfedilmeyi fazlasıyla hak ediyor.

E. BARIŞ ALTINTAŞ

Türkçeye Damızlık Kızın Öyküsü olarak çevrilen klasiğin yazarı Margaret Atwood’un çocuklar için yazdığı az sayıda kitaptan biri olan Ağacın En Tepesinde, ilginç kurgusu ve yazarın çocuk kitabı basmak çok pahalı olduğu için yalnızca iki renk kullanarak çizdiği illüstrasyonlarıyla hem Atwood hayranı yetişkinlere, hem de okuma çağına yaklaşan çocuklara küçük bir hayal gücü kaçamağı sunuyor.

Türkçeye İlknur Özdemir’in kazandırdığı Ağacın En Tepesinde, bir ağaçta yaşayan iki çocuğun öyküsünü anlatıyor. Görünürde anne- baba baskısı, okul veya kreş gibi çocuk yaşamının endişelerinden uzak olan ikili, yağan yağmura (Sıkıntı çekeriz yağmurda/ Ama şemsiyesiz oturmayız/ Ağacın en tepesinde) ve esen rüzgara rağmen (Öyle estiğinde /Düşmeyin sakın ağaçtan /Kıpırdamayın, öksürmeyin de) ağaçta yaşamaktan çok mutlu görünüyor. Ta ki, iki kunduz merdivenlerini çekinceye kadar (Nasıl ineceğiz aşağıya şimdi, Ta yere kadar, nasıl? Tıkılıp kaldık mı sonsuza kadar, Ağacın en tepesinde?). Aşağı inme imkânı kalmayınca, işler biraz değişiyor (Çöreklerimiz de bitti/ Çayımız tükendi). Ancak kocaman, maskeli bir kuşun kurtardığı çocuklar, masa ve iskemlelerden kalıcı bir merdiven yapıp, ağaçlarına geri dönüyor.

Çok sayıda tekrar içermesi ve Türkçesinde de başarıyla yakalanmış olan akışı, harflerle yeni tanışanlar için de bu kitabı cazip hale getiriyor.

Oyuncu bir tuhaflık içeren ve mutlu sonla biten bu değişik hikâyeye, yazarın 2005 yılında yazdığı ve kitaptaki çizimlerin neden iki- renk yaratıldığını anlattığı bir not da eşlik ediyor: “Basit bir teknik kullanılıyordu- o günlerde bilgisayar yoktu- sonuç da biraz basit oldu, ama ben bu kitabı çok seviyorum, elbette duygusal nedenlerden dolayı.”

Muhteşem çizimlerin eşlik ettiği bu harika hikâye, hem Atwood hayranı yetişkinler hem de okumaya yeni adım atan nesiller tarafından keşfedilmeyi fazlasıyla hak ediyor.