Yüzlerce sözleşme ve tavsiye kararında imzası yer alan ILO’nun Türkiye tarafından onaylanan 56 sözleşmesi bulunuyor.
Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO- International Labour Organization), Birinci Dünya Savaşı sonrasında çalışma yaşamında giderek büyüyen sorunlara yönelik sosyal reform niteliğinde çözümler bulmak ve reformların uluslararası düzeyde uygulanmasını sağlamak amacıyla Sözleşmeler ve Tavsiye Kararları yoluyla çalışmalarını yürütüyor.
Dünyanın 40’dan fazla ülkesinde ofisi bulunan, yüzlerce sözleşme ve tavsiye kararında imzası yer alan ILO’nun Türkiye tarafından onaylanan 56 sözleşmesi bulunuyor. Bunların içinden seçtiğimiz 7 temel sözleşme aşağıda sıralanıyor. 1932 yılında Birleşmiş Milletler’e girerek ILO’nun doğal üyesi olan Türkiye’de bu sözleşmeler çalışma hayatının tarafları açısından ciddi referans teşkil ediyor.
29 Nolu Sözleşme
Zorla Çalıştırma Sözleşmesi (1930)
Sözleşme zorla ya da zorunlu çalıştırmanın her tür biçimine son verilmesini öngörmektedir. Ancak, askerlik hizmeti, mahkumların belirli bir denetime göre çalıştırılmaları, bu arada savaş, yangın ve deprem gibi olağanüstü durumlarda gerek duyulan çalıştırma biçimleri için istisna tanınmaktadır.
87 Nolu Sözleşme
Örgütlenme Özgürlüğü ve Örgütlenme Hakkının Korunması Sözleşmesi (1948)
Bütün işçi ve işverenlerin, önceden izin almaksızın ve serbestçe kendi örgütlerini kurma ve bu örgütlere katılma haklarını güvence altına almakta, bu örgütlerin resmi görevlilerin müdahalelerinden bağımsız serbestçe işlev görebilmelerini sağlayacak güvenceler getirmektedir.
100 Nolu Sözleşme
Eşit Ücret Sözleşmesi (1951)
Erkek ve kadınların, eşit işlerde eşit ücret ve sosyal haklara sahip olmalarını öngörmektedir.
105 Nolu Sözleşme
Zorla Çalıştırmanın Yasaklanması Sözleşmesi (1957)
Zorla ya da zorunlu çalıştırmanın herhangi bir biçimini, siyasal zorlamayı, siyasal ya da ideolojik görüşlerin açıklanması, grev katılımı gibi nedenlerle cezalandırmayı veya ayrımcılık yapmayı yasaklamaktadır.
111 Nolu Sözleşme
Ayrımcılık (İstihdam ve Meslek) Sözleşmesi (1958)
İş verme, eğitim ve çalışma koşullarının düzenlenmesinde ırk, renk, cinsiyet, din, siyasal görüş, ulusal kimlik ve sosyal köken temelinde ayrımcılık yapılmasının ulusal politikalarla önlenmesi, fırsat ve uygulama alanında eşitliği geliştirme çağrısında bulunmaktadır.
138 Nolu Sözleşme
Asgari Yaş Sözleşmesi (1973)
İşe kabulde asgari yaşın, zorunlu temel eğitimin tamamlandığı yaştan daha düşük olamayacağını öngörerek çocuk işçiliğinin ortadan kaldırılmasını amaçlamaktadır.
182 Nolu Sözleşme
Çocuk İşçiliğinin En Kötü Biçimleri Sözleşmesi (1999)
Çocuk işçiliğinin en kötü biçimlerinin acilen ve etkili biçimde ortadan kaldırılmasını sağlayacak önlemlerin alınmasını öngörmektedir. Çocuk işçiliğinin en kötü biçimleri arasında; kölelik ve benzeri koşullarda çalıştırma, silahlı çatışmalarda kullanılmak üzere zorla askere alma, fuhuş ve pornografi amaçlarıyla kullanma, yasa dışı işler için yararlanma ve çocukların sağlığına, güvenliğine ve ahlaki değerlerine zarar verecek işleri yaptırma yer almaktadır.