Alman kimya dergisi "Angewandte Chemie"de yayımlanan araştırmaya imza atanlar, Stradivari’nin, 18. yüzyılda zanaatkarlar ve sanatçıların kullandığı, kolaylıkla bulunan maddelerden yararlandığını belirtti.
Kızılötesi mikroskopla yapılan incelemeler sayesinde araştırmacılar, çok ince iki katmana sahip cilanın kimyasal bileşimini belirledi.
Yağ bazlı ilk katmanın müzik aletine hafifçe nüfuz ettiği, bu katmanı, farklı boya maddeleriyle karıştırılan yağ ve çam reçinesi karışımı ikinci katmanın kapladığı ortaya çıktı.
Araştırmacılar, çalışmalarının, Stradivari’nin müzik aletlerine özgü kırmızı rengi kemanlarının parlaklığını ve cilanın dokusunu aydınlatabileceğini belirttiler.
Cilanın müzik aletinin sesine etkisine ilişkin bir veri bulunmadığı, ancak 4 müzik aletindeki boya maddelerinin cilaya renk verdiğini söylemenin mümkün olduğu kaydedildi.
Araştırmacılardan Jean-Philippe Echard, aynı tekniği tonları vurgulamak için Venedikli ressamların da kullandığına dikkati çekti.
Stradivari, ünlü keman yapımcısı Nicolo Ameti’nin (1596-1684) öğrencisi ve çırağı oldu. Daha sonra oğulları Francesco ve Omobono ile birlikte çalıştıysa da, onlara önemsiz işleri verdi. Ölümünden sonra oğullarının yaptığı kemanlar, hiçbir zaman onun kemanlarının düzeyine erişemedi. Özellikle 1700’den sonra yaptığı kemanlar usta işçilikleri, sağlam yapıları, zarif biçimleri, kusursuz oranları ve bu niteliklerin sağladığı ses güzellikleriyle ün kazandı. Stradivari, kemanlarını genellikle köknar ağacından yaptı. Onun kullandığı turuncu ile kırmızı arasında değişen cila bileşiminin sırrı ise çözülememişti.