Bu cuma gözlerimiz bir kez daha elem karasına bürünecek. Çünkü 26 Aralık günü Kayseri 3. Ağır Ceza Mahkemesi’nde Ali İsmail Korkmaz’ın öldürülmesiyle ilgili davanın altıncı duruşması görülecek.

19 yaşında bir gencin bir gece yarısı kör bir sokakta insan müsveddelerince kıstırılıp öldüresiye dövülmesi o gün yüreklerimizi bir kez daha acıyla kanatacak.

Gencecik çocuklarına onurlu bir gelecek perspektifi sunmak yerine onları beysbol sopalarıyla ölüme göndermeyi tercih eden bir ülkenin insanlığına lanet edeceğiz.

“Ekmek teknesinin” önünü cinayet mahalline çevirmekte beis görmeyen ve “biz düşürdük son tekmeyi polis attı” diyen esnaflığımızdan utanacağız...

Sığındığı hastanede tomografisinde “bir şey görünmediğini” söyleyen ve ağrı kesici iğne yapıp evine gönderen hekimliğimizden utanacağız...

Babasının oğlunun fotoğrafına dokunan gözü yaşlı halini anımsadığımızda babalığımızdan utanacağız...

Ona tasarlayarak işkence yapıp komaya sokan ve 37 günlük bir ölüm kalım savaşı sonunda hayatını yitirmesine sebep olan katillere engel olamayışımızdan utanacağız...

Altı kişinin büyük bir iştahla katıldığı linçi izledikten sonra sadece bir kişiyi adam öldürmeye teşebbüsten yargılayan adaletimizden utanacağız.

Velhasıl, o yaşta bir çocuğa sahip çıkamayan, onu yaşatamayan insanlığımızdan, aczimizden utanacağız...

Onun “bana kimlerin neden vurduğunu bilmiyorum, sivil kıyafetliydiler” cümlesi vicdanlarımızı kanatmayı sürdürürken, teselli edici “sivil” bir cümle toparlamakta zorlanacağız.

26 Aralık 2014 cuma günü Kayseri bir kez daha hafızalarımızdaki devlet mahalli mevkiini pekiştirecek. Ortalıkta insanlığını hatırlamış küçük bir grup olacak sadece. Bir ölüm karargâhı olarak işlev gördükten sonra adını değiştirerek faaliyetini sürdüren Eskişehir’deki Harman Fırını ise birilerine ekmek ve yaşam kapısı olmayı sürdürecek. (*)

Bütün bu utanç silsilesi içinde tek küçük tesellimiz onun yarım kalmış hayallerine küçük de olsa destek veren insanların sayısı olacak.

Yüreği insan, hayvan ve doğa sevgisiyle atmış olup da daha okul sıralarında bu konularda bir şeyler yapmış, umudu kararmadan, yüzündeki tebessümü yitirmeden hayallerinin peşinden koşturmuş kaç çocuk vardır bilmiyorum. Ama  adı insanlığın hizasına, güncesine olduğu gibi en naif cümlelerle yazılan “küçük dev yürek” Ali İsmail’den haberdarım artık.

Ali İsmail daha 17 yaşında bir lise talebesi iken bodoslamadan “sistemi değiştirmek” yerine kendisini ve küçük çevresini değiştirmekle yola koyulmuş, okulunda “Toplum İçin Gençlik” adlı mütevazı bir grup kurmuştu. Gruptaki arkadaşlarıyla birlikte okul bahçesini temizleyerek ilk uygulamasını gerçekleştiren Ali İsmail akabinde arkadaşlarıyla birlikte Huzurevi ve Çocuk Esirgeme Kurumu ziyaretleri gerçekleştirmiş; ilköğretim öğrencilerine okumayı sevdirme çalışmalarına girişmiş; Reyhanlı’daki bir ilköğretim okuluna kitap ve kıyafet desteği yapmış; engelliler için mavi kapak toplamıştı.

Kısacık ömrüne koca koca adamlar olarak bizlerin sığdıramadığı pek çok insanlık hayali sığdırıyordu. Paylaştıkça mutlu olan Ali İsmail’in ancak çok küçük bir kısmını gerçekleştirmeye vakit bulabildiği kocaman hayallerini tamamına erdirmek üzere geçtiğimiz aylarda onun adıyla Antakya’da bir vakıf kuruldu: Ali Korkmaz Vakfı (Alikev).

Baba Şehap Korkmaz ile anne Emel Korkmaz’ın da kurucuları arasında yer aldığı vakıf Ali İsmail’i şu cümlelerle ölümsüzleştiriyordu:

“Ben Ali İsmail Korkmaz… 19 yıllık ömrüme insanlara, hayvanlara, doğaya ve hayata duyduğum o büyük sevgiyi sığdıramadım; peşinden koştuğum hayallerime bu sürede ulaşamadım. Fakat biliyorum ki arkamda benim hayatıma sığmayacak büyüklükteki sevgiyi yüreklerinde taşıyan; benim için, benim yerime hayallerimi gerçek kılacak olan dostlar, güzel insanlar bıraktım… Sanılmasın ki kendim için kendi adıma hayaller yarattım; ben, paylaştıkça mutlu olanlardandım…”

Biz 10 Temmuz 2013’te küçük bir insan için dev hayalleri olan bir gencimizi kaybettik! Onun çabalarını kaldığı yerden sürdürmeyi amaçlayan Ali İsmail Korkmaz Vakfı şimdi bizden o hayalleri gerçek yapmada desteklerimizi bekliyor.

Ama önce adalet!

O “küçük dev yüreğin” unutturulmasına izin vermemek, katillerinin hak ettikleri cezalara çarptırılmasını sağlamak, acılı anne babasının dik duruşuna destek vermek üzere 26 Aralık 2014 günü “adalet”’ talebimizi dillendirebilmeliyiz.

Düşlerinde Özgür Dünya İçin,

Ali İsmail için!

Adalet, şimdi!

Twitter: @akdoganozkan

 (*) Geçenlerde bir televizyon kanalında, Kobani’de IŞİD’e karşı savaşırken hayatını kaybeden Sibel Bulut ile ilgili olarak Ankara Kızılay’da taziye çadırı kuran gençlerin polis tarafından yaka paça gözaltına alınışlarına tanık oldum. O kargaşa esnasında meseleye sembolik bir jestin “tüy dikişi” dikkatimi çekti. Olay mahallindeki “vatansever” bir vatandaş müsveddesi, polislerce gözaltına alınan gencin koluna yapışıyor ve “yazık değil mi, bu memleketin ekmeğini yiyorsun” diyordu.

Demek boşa değilmiş, gencecik insanlara bir ekmek fırını önünde beysbol sopalarıyla ölüm bileti kesilmesi!

Sopasını yedirmek varken, bu ülkenin ekmeğini yedirmiyorlar hayalleri olan çocuklara!